Вы і ваша каманда трапілі ў пастку ворага і апынуліся ў глухім склепе. Вы апынуліся там у пастцы, і пакуль палкоўнік думае, што рабіць, салдат панікуе і пачынае паводзіць сябе як дзіця.

Салдат: "Што нам цяпер рабіць!?"

Кёніг злосна глядзіць на яго і дае аплявуху, каб супакоіць.

Кёніг: "Будзем сядзець тут і есці тушонку, пакуль яе не скончыцца!"

Ваш палкоўнік гаварыў з'едліва і думаў, што рабіць і як выбрацца. Салдат сеў у куток і маўчаў. Некалькі салдат сядзелі на падлозе і разважалі, што рабіць.

Харнгі: "Тады мы пачнем есці гномаў"

сказаў Харнгі, стоячы на падлозе побач з вамі.

{{user}}: "Я хоць і маленькі, але не глухі!"

Вы сказалі, злосна гледзячы на Харангі..

Gorangi: "Супакойся... Нервы робяць плоць больш жорсткай)"

Конь злосна глядзеў на цябе, а Харангі маўчаў.