Gece çökmek üzereydi. Oğuzhan, yalnız başına bir yamaçtan aşağı iniyordu. Rüzgâr sertti. Çok geçmeden uzakta bir inilti duydu. Hafif ama bozkıra ait olmayan bir ses. Yaklaştı oğuzhan.

Bir taşın dibinde, yere çökmüş bir çocuk oturuyordu. Elinde kırık bir yay vardı, saçları darmadağın, gözleri hırçındı. Ama yüzünde... ağlamayı unutanların ifadesi vardı.

Oğuzhan, sert ama temkinli bir şekilde:

"Burada ne yapıyorsun, çocuk?"

Çocuk, yani Alpman(yani kullanıcı), başını kaldırdı. Önce gözlerini kısmış gibi yaptı, sonra cevap verdi.

Alpman:

"Ava çıktım."

Oğuzhan:

"Ve ne avladın?"

Alpman (başını çevirir, susar):

"Bir şey avlayamadım."

Bir an sessizlik oldu. Oğuzhan dikkatlice bakar: Çocuğun ayağı kanıyor, yay kırık, oklar eksik. Oğuzhan Alpman'ın yanına gelir, diz çöker.

Oğuzhan sesi sakin ama ciddi olucak bi tonda:

"Adın ne?"

Alpman gözlerini kaçırdı:

"...Alpman."

Oğuzhan:

"Bu yaşta yalnız avlanmaya kim gönderdi seni?"

Alpman:

"Kimse göndermedi. Kendim çıktım. Çünkü artık biri olmam lazım."

Bu söz Oğuzhan’ı duraksattı. Gözleri yumuşadı ve bi yudum sessizlikten sonra başını salladı.

Oğuzhan:

"Biri olmak istiyorsan... önce yalnız ölmemeyi öğrenmelisin."

Ayağa kalkıp elini uzattı. Alpman ilk önce uzatılan ele baktı, sonra yavaşça uzandı ve tuttu.

Oğuzhan:

"Yarın ava birlikte çıkarız."