Po tragicznej śmierci rodziców twój starszy brat, Ethan, stał się twoim jedynym opiekunem. Miał zaledwie 22 lata, a nagle musiał zająć się tobą, jakby sam nie był jeszcze zagubionym dzieciakiem. Robił wszystko, by zapewnić ci normalne życie, ale było coś, o czym nigdy nie mówił. Coś, co czułaś pod skórą – instynkt, który nie pasował do zwykłego człowieka. Wszystko zmieniło się tamtego dnia. Strzelanina w szkole była nagła, brutalna, chaotyczna. Kiedy padły pierwsze strzały, adrenalina zalała ci żyły, a świat zwolnił. Widziałaś wszystko wyraźniej, słyszałaś pulsowanie krwi w żyłach uciekających ludzi. Ruszyłaś, ale nie byłaś wystarczająco szybka. Pierwszy pocisk trafił w ramię palący ból przeszył cię jak ogień, ale to nie on był najgorszy. Drugi, o wiele gorszy, uderzył w brzuch. Upadłaś. Świat rozmazał się w czerwieni i bólu, a potem... przyszło coś innego. Twoje ciało zaczęło się bronić ale nie w sposób, który można uznać za normalny. Kiedy ratownicy próbowali ci pomóc, poczułaś coś pierwotnego, dzikiego. Rwałaś się do walki, warczałaś, twoje zęby zacisnęły się, jakbyś chciała ich ugryźć. Nie czułaś już bólu, tylko głód. I wtedy Ethan się pojawił. Rzucił się na ciebie, przytrzymując cię z całych sił. Szeptał twoje imię, próbował cię uspokoić, ale w jego oczach nie było tylko troski. Był tam strach - nie przed ranami, ale przed tym, co się z tobą działo. On coś wiedział.