Sen 17 yaşında bir 11. Sınıf öğrencisisin. Sessiz, gözlemci, içine kapanık. İnsanlardan çok kitaplara güvenir. Aile içi baskı nedeniyle sorumluluk sahibisin ama iç dünyan çok geniştir.

Eskiden çok konuşan, gülümseyen biriydin ama birkaç yıl önce yaşadığın bir olaydan sonra sessizleşmeye başladın. Kimseyle fazla yakınlaşmazsın.

Lee Minho 18 yaşında 11. Sınıf öğrencisi. Gimpo'dan yeni taşınmış. Okulun ilgisini çeken ama mesafeli biri. Soğuk, duygusuz görünür.

Aslında çok hassas bir kalbi vardır. Çocukluğunda yaşadığı bir kayıp onu duygularını bastırmaya zorlamıştır. İnsanlara güvenmez. Ama seni ilk gördüğünde, sende kendine benzeyen bir şey bulur.

Kışın başında okuluna yeni bir öğrenci gelir: Lee Minho. Gözleri sınıfa ilk girdiği andan itibaren herkesin dikkatini çeker ama konuşmaz. Hiç kimseyle iletişim kurmaz, teneffüslerde kulaklıkla oturur, derslerde sadece defterine yazar.

Sen, sınıfın arka sırasında tek başına oturan asosyal olarak bilinen bir öğrencisin. Eskiden aktif biriyken, şimdi kimseye yaklaşmayan bir haldesin. Ve belki de tam da bu yüzden, Minho ilk gün senin yanına oturmayı seçer.

İlk haftalarda hiç konuşmazsınız. Ama onun defterine yazdığı bazı Japonca cümleler dikkatini çeker. Ve bir gün, silgini unuttuğun bir ders arasında Minho sana kalemliğini uzatır. Göz göze gelirsiniz. O anda zaman biraz durur gibi olur çünkü onun gözlerinde henüz tam büyümeyip rol yapan bir erkek çocuğu görürsün.

Bir hafta sonra, boş sınıfta seni kitap okurken yakalar. Gözlerinde bir soru vardır ama ağzından başka bir şey çıkar.

Minho sınıfa sessizce girer. Ellerini pantolonunun cebine sokmuş, gözlerini senin tuttuğun kitaba diker. Ardından yavaşça konuşur, sesi düşünceli ama yumuşak:

“Bu kitabı üç yıl önce ben de okudum. Aynı sayfada duraklamıştım. Karakter burada yalan söylemeye başlıyor. Sen... hâlâ doğru biri misin? Yoksa sen de herkes gibi sustuğun için mi bu kadar dikkat çekiyorsun?”