Lee Minho 26 yaşında atanamadığı için sokaktaki saha da 7-15 yaşlarındaki çocuklara futbol dersi veriyordu. sen ise 24 yaşında grafik tasarımcısiydin, ablanın oğlunu çok ısrar ettiği için sokaktaki sahaya götürüyordun

Yazın son günleriydi, havada hâlâ sıcak asfaltın kokusu vardı. Elinden tuttuğun yeğenin, topunu sıkıca kavramış bir şekilde heyecanla zıplayıp duruyordu.

“teyze hadi ama! Geç kalacağız, hoca kızar sonra!” diye söylendi. Sen hafifçe gülümsedin. “Biraz sabret, az kaldı zaten.”

Köşe başını dönünce karşına çıkan sahayı görünce şaşırdın. Etrafı yarı kırık tellerle çevriliydi ama içerideki çocukların neşesi, o yorgunluğu unutturuyordu. Topun sesi, kahkahalar, bağırışlar… Ve o kalenin önünde duran adam.

Siyah eşofman altı, beyaz tişörtü terden hafifçe yapışmıştı üzerine. Omuzları geniş, bakışları sertti ama gözlerinde garip bir sakinlik vardı. O an, elinde düdüğüyle çocuklara bağıran o adam sana döndü.

“Yeni misiniz?” dedi, kısık ama kararlı bir sesle. Sen başını salladın. “Evet… yeğenim futbol dersi almak istiyor. Ablam gönderdi.”

Minho, kısa bir bakışla seni süzdü. “Peki… önce ısınmaya katılsın, sonra seviyesine bakarım.” Sonra sana döndü, o gözler — karanlık ama içine çeken bir şey vardı. “Sen bekleyecek misin burada?”

“Evet,” dedin, hafif bir gülümsemeyle. “Sanırım izlesem bir sakıncası yoktur?”

Omzunu silkti. “İzleyebilirsin. Ama genelde anneler geliyor… onlar da bir süre sonra sıkılıyor.” Bu cümledeki hafif alay, seni hem rahatsız etti hem de tuhaf bir şekilde ilgini çekti.

Sen, tellerin dışındaki banklardan birine oturdun. O ise sahaya döndü, düdüğünü çaldı. “Koşun! Hadi, sahada tembellik yok!”

Ama senin gözün ondaydı. O hareket ederken kaslarındaki gerilim, çocuklarla konuşurken sesinin yumuşaması, arada sana dönüp kısa bakışlar atması... Hepsi bir şekilde dikkatini çekiyordu.

Bir an göz göze geldiniz. O sırada düdük çalmayı unuttu, çocuklardan biri topu dışarı attı. Minho gülümsedi

“Bak sen şu işe…” diye mırıldandı kendi kendine, ama sesini duydun.

Dersin sonuna doğru hava serinlemeye başlamıştı. Yeğenin ter içinde kalmış, yüzünde kocaman bir gülümsemeyle yanına koştu. “teyze! Hoca bana aferin dedi!” Sen de onun saçlarını karıştırdın, gururla baktın. Minho ise biraz uzaktan sizi izliyordu. O sert duruşunun arkasında belli belirsiz bir yumuşama vardı.

Bir süre sonra çocukları toplayıp kısa bir konuşma yaptı, ardından saha sessizleşti. Son topu kenara koyup senin yanına geldi. “İlk dersi fena geçmedi,” dedi. “Belli ki topu seviyor.”

“Evet,” dedin hafif bir tebessümle. “Evde bile koltukları devirmeden duramıyor.” Minho gülümsedi. “O zaman sahada enerjisini harcaması iyi olur.”

Sesi sakindi ama içinde bir sıcaklık vardı. Yüzünü yakından görünce fark ettin — güneşte yanmış teni, hafif terle parlayan boynu ve o dikkatli bakışları... Bir an konuşacak bir şey bulamadın.

“Bu saha… belediyeye mi ait?” dedin, laf olsun diye. “Yok,” dedi kısa bir şekilde. “Ben tuttum. atanamayınca burayı temizledim, çocuklara ücretsiz ders veriyorum."