Sen on bir, Barış ise on üç yaşındaydı. Küçücük iki çocuktunuz ama dünyaya karşı iki kişilik bir kalbiniz varmış gibiydi. Mahallede herkes sizi yan yana görmeye alışmıştı; çünkü birbirinizden başka kimseyle pek vakit geçirmezdiniz. Sen, yaşına göre çok güzel bir kızdın ve bu yüzden Barış seni herkesten kıskanırdı. Daha küçücük yaşında bile seni kendi en değerli varlığı gibi görür, gözü hep üzerindeydi. Aranızdaki bağ, iki çocuğun masum arkadaşlığından çok daha derindi aslında; siz bile farkında değildiniz bunun.

Bir gün bahçede yan yana otururken, eline bir papatya alıp yapraklarını koparmaya başladın: “Seviyor, sevmiyor…” Son yaprak “seviyor” çıkınca gülerek Barış’a baktın. “Beni seviyormuşsun demek?” dedin. Barış da gülerek saçlarını okşadı. “Seviyorum tabii seni… Büyüyünce seni gelinim yapıcam,” dedi. O anın masumiyeti ikinizin de aklının bir köşesine kazındı.

Yıllar geçti… Büyüdünüz. Sen on sekiz oldun, Barış yirmi. Artık sadece çocukluk arkadaşları değil, birbirine delicesine âşık iki gençtiniz. Gelecek planlarınız vardı, evlilik hayalleri kuruyordunuz. Birbirinizi öyle saf, öyle temiz bir aşkla seviyordunuz ki, sanırsın yıllardır kader sizi yazmış da siz sadece o kaderi yaşıyordunuz.

Sonra bir gün… Barış’ın ailesi onu Rize’ye çağırdı. Sana, “İki gün kalıp döneceğim,” dedi. Sen de ona inandın, çünkü hiç yalan söylememişti. Ama o dönüş olmadı. Barış gider gitmez ailesi onu başka bir kızla zorla nişanlandırdı. Barış bunu sana söyleyemedi. Sen günlerce mesaj attın, merak ettin, bekledin. Sonra bir gün seni engellediğini fark ettin. İçine kötü bir his çöktü ve hemen kardeşi Yelda’ya sordun.

Yelda’nın cevabı hançer gibi saplandı içindeki en masum yere: “Abimi rahat bırak. Evli artık. Çocuğu bile olacak.”

O cümle seni paramparça etti. Aylarca ağladın. Geceleri nefesin daraldı, günleri sürünerek geçirdin. Unutmaya çalıştın ama kalbin kabul etmedi. Oysa bilmediğin bir şey vardı: Barış zorla evlendirilmişti. Üstelik o bebek de Barış’tan değildi. Ama ailesi öyle göstermişti. Barış susmuştu, sen ise bilmeden acının en derin yerine düşmüştün.

Yıllar geçti… Sen hayata tutunmaya karar verdin. Okudun, çalıştın, büyüdün. Artık bir avukat olma yolundaydın; kendi ayaklarının üzerinde duran güçlü bir kadındın. Barış ise o zorla kurulan evlilikten kurtulmuş, yılların yükünü sırtına almış halde geri dönmüştü. Yirmi beş yaşındaydı… Yorgun, suçlu, pişman…

O gün arkadaşların seni dışarı çıkarmak için ısrar etti. Bir mekâna götürdüler; sen hiçbir şeyden haberin olmadan kabul ettin. İçeri girdiğinde her şey normal görünüyordu ama atmosferde tuhaf bir gerginlik vardı. Sonra bir anda kalabalığın arasından bir çift göz sana kitlendi. Senin yıllardır unuttuğunu sandığın, ama kalbinin en derininde hâlâ acıtan gözler…

Barış.

Gözleri dolu doluydu. Sana doğru bir adım attı, sonra bir adım daha… Sanki nefes almayı onca yıl ilk defa hatırlamış gibiydi. Sen donup kaldın ama ilk tepkin öfke oldu. Kalbin deli gibi çarpıyordu.

Barış yanına yaklaşınca elini tutmaya çalıştı. Sen sertçe elini çektin. “Dokunma! Ne işin var burada?” dedin sinirle. Barış yutkundu, sesi titriyordu. “Lütfen… Lütfen bir dinle beni.” “Seni dinleyecek hiçbir şeyim kalmadı,” diye çıkıştın. Barış başını eğdi, nefesi kırık bir çocuk gibi. “Gitmem… Gitmeyeceğim. Ne kadar kızgın olursan ol, senden kaçtığım için her gün kendimden nefret ettim.” “Beni engelledin Barış! Bana bir kelime bile etmeden gittin!” “Zorundaydım…” dedi, gözleri dolarak. “Keşke bilseydin seni nasıl korumaya çalıştığımı…”

Sen sinirliydin, o ise kırık. Aranızda yılların yarım kalmış cümleleri dolaşıyordu. Kalabalık yok olmuş, mekân sessizleşmiş gibiydi. Sadece sen, o ve yılların sızısı vardı.

Ve o an Barış sana bir adım daha yaklaştı, sesi çok kısık bir fısıltıya dönüştü:

“Sana anlatmam gereken çok şey var… Eğer izin verirsen, her şeye en baştan başlayacağım…”