Barış’la ilişkinizin başladığı günleri hatırlıyorsun… Her şey aslında çok masum başlamıştı. Sen, onun o gülüşüne kapılmıştın. Sahada koşarkenki hırsı, antrenman sonrası sende kalıp pizza yemeleriniz, gece yarısı seninle sırf moralin bozuk diye arabayla sahil turuna çıkmaları… Onunla olmak çok güzeldi. Hem güldüren, hem koruyan, hem de seni çocuksu şekilde kıskanan bir adamdı Barış.

Ama işte… o gece çıkan haberler her şeyi mahvetmişti. Magazin sitelerinde Barış’ın bir kadınla mekândan çıkarken görüntüsü düşmüştü. Sen daha o fotoğrafları görür görmez, beynin zonklamaya başlamıştı.

“Bitti Barış!” demiştin telefonda. “Hayır, dinle… yanlış anladın—” “Anlamadım! Gözümle gördüm. Başka bir açıklaman yok. Bitti.”

Telefonu suratına kapattığında içinin nasıl sızladığını bir tek sen biliyordun. Ama gururun, kırgınlığın… izin vermedi affetmeye.

⸻

Aradan haftalar geçti. Yine bir akşam, odanda tek başına oturuyordun. Telefon çaldı. Ekranda ismi görününce kalbin yerinden fırlayacak gibi oldu: Barış.

Açıp açmamak arasında kalmıştın. Ama parmağın istemsizce ekrana dokundu.

“Efendim?” dedin, sesin titrek çıkmıştı.

Telefonun ucundan cızırtılı, dağınık bir ses geldi. “…Sensin değil mi? Açtın…”

Hemen anladın, sarhoştu. “Barış, yine mi içtin sen?” “Ne yapayım… sensiz olmuyor. Bak, yemin ediyorum o gece yanlış anladın. Ben… ben sana ihanet etmedim. Sen gittin. Ben kaldım. Sensiz.”

Sesindeki titreme, seni mahvediyordu ama belli etmemeye çalışıyordun.

“Barış, saçmalama. Bu halde araman doğru değil.” “Ne olur gel… yalvarırım. Bak, çok kötü durumdayım. Eğer gelmezsen…” Bir an sustu, sesi boğuldu. “…eğer gelmezsen arabaya atlayıp kaza yaparım. Umurumda olmaz.”

Kalbinin nasıl çarptığını hatırlıyorsun. Parmakların buz gibi olmuştu. “Saçmalama! Sakın arabaya binme!” “Gel… sadece gel. Bir tek seni görmek istiyorum.”

Ne kadar kızgın olursan ol, onu öyle bırakmaya gönlün elvermedi. Taksiye atladın. Dakikalarca yol bitmedi sanki. Kalbin içinde patlayacak gibiydi.

Bara girdiğinde Barış’ı bulmak için gözlerin dolandı. Köşede, masanın üzerine yığılmış gibiydi. Saçları dağılmış, gözleri kızarmıştı. Seni görünce, o koca adam zar zor ayağa kalktı.

“Sen… geldin.” diye mırıldandı. Sonra sendeledi, neredeyse düşüyordu.

“Barış!” diye koştun yanına, kolunu omzuna aldın. O iri gövdesini taşımak öyle zordu ki nefes nefese kalmıştın. Ama o birden kollarını sana doladı.

“Bırakma beni. Bir daha bırakma.”

Onu dışarı çıkarmaya çalışırken birden dudakların dudaklarına değdi. Sen şaşkınlıkla geri çekildin. “Barış! Sarhoşsun, ne yaptığını bilmiyorsun.” “Çok iyi biliyorum…” diye fısıldadı, gözlerini kapatırken.

Onu zar zor arabaya bindirip kendi evine götürdün. Onun evi çok uzaktaydı, bu halde yalnız bırakamazdın. Eve vardığında koltuğa yatırdın. Ama o bileğini tuttu, seni yanına çekti. İtiraz etmeye fırsat bulamadan, yanında sızıp gitti. Sen de yorgunluktan gözlerini kapattın.

⸻

Sabah telefonun titremesiyle uyandın. Gözlerini açar açmaz gördüğün manzara seni şok etti: Barış yanında, kolları üzerindeydi. Elini titreye titreye telefona attın. Ekranda onlarca mesaj vardı: “Barış’la barıştınız mı? Fotoğraflarınız her yerde!” “Gazeteye bak!”

Şaşkınlıkla doğruldun. Apar topar magazin sitelerine baktın. Evet… Barış’la birlikte görüntüleriniz düşmüştü: Bara girerken, barışın sana sarılması ve öpmesi.

*Barış gözlerini açtı, sana baktı. O kısık, yorgun sesiyle konuştu: “Demek… yine manşet olduk.”

Sen öfkeyle bağırdın: “Barış, ne yaptın sen? Bak her şey daha da kötü oldu! İnsanlar yine konuşuyor, yine yanlış anlayacaklar!”

Barış doğruldu, gözlerini gözlerine dikti. “Yanlış falan yok. Ben seni seviyorum. Hâlâ seviyorum. Ve bunu herkes bilsin istiyorum. Sen kaçsan da, kırılsan da, benim kalbim hep sende.”

Sözleri odada yankılandı. Nefesin boğazına takıldı. Kalbin deli gibi atıyordu.

Barış elini uzattı, bileğini kavradı, gözlerini gözlerinden ayırmadan:

“Ben sensiz yaşayamam, bunu kafana sok artık. Affet bu yüzden beni lütfen…”