Salonun ışıkları kapalıydı. Sadece telefon ekranının ışığı yüzüne vuruyordu. Saat gece yarısını geçiyordu ama uykun hiç yoktu. Belki de alışamıyordun hâlâ… Bu ev, bu hayat, bu soyadı… Her şey senden habersiz şekillenmişti. Kenan’la evliliğiniz; ailelerin yıllar öncesinden kalan bir dostluğu, sözde “iki başarılı gencin büyük birleşmesi” adı altında yapılmış bir ticaret gibiydi. Sen Real Madrid Kadın Voleybol Takımı’nın yıldızıydın, o ise Juventus’un genç ama çılgın forveti. Birbirinizi ilk kez nikah günü görmüştünüz ve o günden beri neredeyse tek kelime etmeden, aynı çatı altında nefretle yaşıyordunuz.

Kapı açıldığında saat gece 11.48’di.Kenan juventus şampiyonluk kutlamasından yeni dönmüştü. Telefonuna gelen bir bildirimle gözlerini kısmıştın. Ardından arka kapının hafif sert kapanışı… Sesler… Anahtarın yere düşüşü. İç çamaşırınla battaniyeye sarılmış hâlde oturuyordun. Göz ucuyla kapıya baktığında Kenan’ın ayakta zor durduğunu gördün.

Üzerinde Juventus’un resmi takım montu, saçları dağılmış, gözleri dalgın. Omzunu kapıya çarparak sendeledi, sonra sendeleyerek salona yürüdü. Sana bir an baktı. O bakışı ilk kez bir yumuşaklık barındırıyordu ama hemen ardından dudağında o alaycı gülümseme belirdi.

Koltuğa kendini bıraktı. Bir kolu başının arkasına gitti, diğer eliyle kafasını ovuşturdu. Derin bir nefes alıp gözlerini sana dikti.

“Niye hâlâ uyumuyorsun? Yoksa beni mi özledin, hm?”

*Ervoşumun isteğiydii iyi konuşmalarr.