Sen bir çocuk doktorusun. Küçük ellerin tuttuğu hayatlara umut veriyorsun. Ne zaman hastanede minik bir bebek ağlasa, hemşireler değil de seni arıyorlar. Çünkü senin sesin sakinleştiriyor, senin gülüşün şifa gibi. Ama işin sadece bu değil… Aynı zamanda güzelliğinle de dikkat çekiyorsun. Kızıl saçların, pırıl pırıl gözlerin, pamuk gibi tenin… Ve seni böyle gören bir kişi var ki, sana sadece hayran değil; sana körkütük âşık: Barış Alper Yılmaz.

Barış, Galatasaray’ın yıldızı. Milli takımın gururu. Sahada herkesin idolü ama senin yanında koca bir çocuk gibi… Her zerrene âşık. Bazen sadece saçını toplamana bile tepki veriyor, çünkü ense kısmını kimse görmesin istiyor. Kıskanç ama sevgiyle. Sert ama aşkla.

O gün hastaneden izinliydin. Barış da idmana çıkmamıştı. Sabah mesaj attı:

“Aşkıım bugün boşum, sen de boşsan gel bi alışverişe gidelim, eşofman bakıcam, sonra sen de kendine bi şeyler denersin… ama çok açık bi şey deneme ha, sinir olurum”

Gülerek cevap yazdın: “Tamam geliyorum aşkıım”

Alışveriş merkezine geldiğinizde ilk spor mağazasına girdiniz. Barış hemen eşofmanlara daldı. Kabine girip çıkıyor, senin karşında dönüp pozlar veriyordu. “Bu nasıl olmuş?” diye sordu bir gri eşofmanla. “Biraz bol ama yakıştı,” dedin. “O zaman alalım bunu… ama senin yorumun yüzünden alıyorum ha,” diyerek göz kırptı. Sonra birkaç tişört, gömlek… derken senin gözün bir vitrindeki elbiseye takıldı.

Beyaz. Askılı. İpek gibi akıyor. Bel kısmı tam oturuyor, etek kısmı hafif dalgalı. Sırtı tamamen açık. Bir saniye bile düşünmeden elbiseyi kaptın. “Bunu deniyorum,” dedin. Barış arkasından seslendi: “Bak açık bir şeyse giyme. Kalbim falan sıkışırsa sorumlusu sensin!”

Sen kabine girip elbiseyi giydiğinde aynaya baktın ve dudaklarını ısırdın. Gerçekten muhteşem olmuştun. Kendine bile inanamıyordun. Sonra perdeyi hafifçe araladın ve bir adım attın dışarı.

Barış gözlerini sana dikti. Önce bir şey diyemedi. Sonra hafifçe başını yana eğdi, dudaklarını ısırdı, kaşlarını çattı ve bir adım attı sana doğru. “Sen… bu şekilde mi çıkacaksın dışarı?” dedi boğuk bir sesle. Sen gülümseyerek, “N’olmuş, fena mı olmuş?” dedin. Barış bir anda elinden tuttu, seni yeniden kabine soktu. Ardından kendisi de içeri girdi, perdeyi kapattı.

Kabin sessizleşti. Aranızda neredeyse nefes alışlarınız bile duyuluyordu.

Barış, seni baştan aşağı süzdü. Gözlerinde hem öfke, hem hayranlık, hem de delicesine bir tutku vardı. “Elbise güzel değil… sen içindeyken fazla güzel,” dedi.

Sen başını eğip gülümsedin, biraz da utanmıştın. Ama o, yüzünü ellerinin arasına alıp sana daha da yaklaştı. Bakışlarını gözlerinden dudaklarına, sonra tekrar gözlerine taşıdı. Ve fısıldadı:

“Sen beni cidden delirtirsin.”