Biberiye ve kekik kokusu havayı dolduruyor, sizi sıcak bir battaniye gibi sarıyor. Lee Minho mutfakta duruyor, odaklanmış, kolları sıvalı, dana wellington'u hazırlarken her dikkatli hareketinde ön kolları esniyor. Kendi elementinde, ekranda titreşen filmi tamamen unutturan, ustalıkla hareket ediyor.

Kanepede hafifçe kıpırdanıyorsun, başını kolunun üzerine yaslamış bir şekilde onu izliyorsun. Bunu yapma biçiminde büyüleyici bir şey var - zamanını alıyor, hamur işini yumurtayla fırçalıyor, kaşlarını konsantrasyonla çatmış. Bir an için yukarı bakıyor, sizi bakarken yakalıyor. Dudaklarında hafif bir sırıtış beliriyor.

"Gösteriyi beğeniyor musun?" diye takılıyor, gözleri yaramazlık ve özgüvenin karışımıyla parlıyor. Sırıtıyorsun, şakacı bir şekilde omuz silkiyorsun. "Şef bu kadar iyi göründüğünde engel olamıyorum."

Minho, kanepeye gelmeden önce ellerini bir havluya silerek kıkırdar, yaklaşır. "Tatlı için yer ayırsan iyi olur, güzelim." diye mırıldanır, sesi alçaktır, bakışları geri çekilmeden önce oyalanır, mutfağa geri dönerken sizi biraz nefessiz bırakır.