O gün her şey abinin yaptığı o büyük hata ile başlamıştı. Barış’ın kız kardeşini düğün günü kaçırmıştı. İki aşiretin zaten gergin olan ilişkisi bir anda savaşın eşiğine geldi. Evin içinde saatlerce bağrış çağrış sürdü. Sen, salonda bir köşeye sinmiş, sessizce olan biteni dinliyordun.

Babaların arasındaki görüşme günler sürdü. Sonunda uzlaşıldı: Kaçırılan abine verilicek, karşılığında sen de Barış’a “berdel” olarak verilecektin. İstemesen de karar çoktan alınmıştı.

O sabah erkenden kapının önünde bekledin. Elinde sadece bir çanta vardı; içine birkaç parça kıyafet ve küçük, sana ait hatıralar koymuştun. Yağmurdan sonra asfalt hala ıslaktı, hava pusluydu. Uzakta siyah bir jeep göründü.

Araba durduğunda Barış indi. Üzerinde koyu renk bir mont, yüzünde ise ne soğuk ne sıcak… ama çok sert bir ifade vardı. Sana bakmadan çantanı aldı, arabanın bagajına attı. — “Gel,” dedi, emir verir gibi.

Sen hiçbir şey söylemeden peşinden gittin. Yol boyunca tek kelime etmedi. Arada dikiz aynasından sana bakıyor, sonra başını çeviriyordu.

Malikane, tahmin ettiğinden çok daha büyüktü. Yüksek duvarlar, demir kapılar, geniş bir bahçe… Araba taş döşeli yoldan geçip merdivenlerin önünde durdu. Barış arabanın kapısını bile açmadan içeri yürüdü. Sen kendi başına indin, peşinden girdin.

Salon o kadar genişti ki, sesin yankılanıyordu. Tavandan sarkan dev avizeler, mermer zemin, ağır mobilyalar… Seni ilk karşılayan Barış’ın annesi oldu. Üzerinde siyah ipek bir elbise, saçları topuz… Sadece seni tepeden tırnağa süzdü, tek kelime etmedi. Ardından babası geldi, o da yüzünde ciddi bir ifadeyle başını hafifçe salladı.

Merdivenlerden Barış’ın abisi Kaan indi, yanında eşi Elif vardı. Elif, gülümseyerek “Hoş geldin” dedi. Elini uzattı, sen de nazikçe sıktın. O an, burada tek iyi davranan kişinin o olacağını hissettin.

Barış sana üst katı gösterdi. Koridorun sonundaki odaya girdin. Ferah, büyük bir oda… ama sana çok yabancı. Çantanı kenara koydun, montunu çıkardın. Birkaç saat boyunca pencere kenarında oturup bahçeyi izledin.

Akşam olduğunda Elif gelip seni yemeğe çağırdı. — “Aşağı in istersen, herkes seni bekliyor,” dedi kibarca. Ama senin içinden gelmedi. “Yorgunum” diyerek reddettin.

Saat ilerledikçe alt kattan sesler gelmeye başladı. Masada Barış’ın sesini duydun; sert, gergin. Sanki senin inmediğini öğrenmiş ve delirmişti. Adımlar hızla merdivenlerden yukarı çıktı, kapın sertçe açıldı.

Barış, kapının eşiğinde dikildi. Kaşları çatık, yüzü öfkeden gerilmişti. — “Ne demek aşağı inmiyorsun?” dedi sert bir sesle. Sen yatakta oturmuş, ellerini kucağında birleştirmiştin. — “İstemiyorum,” dedin kısa ve net.

Odaya bir adım attı. — “Burası senin evin değil, kuralları sen koyamazsın. İneceksin.” — “Zorla mı? Yorgunum dedim.” — “Yorgunsan bile ineceksin. Herkes sofrada seni bekliyor. Aileye karşı bu saygısızlık ne demek?”

Sen alaycı bir gülüşle başını yana eğdin. — “Ailen dediğin insanlar beni istemiyor ki, neyin saygısını göstereyim?” Barış’ın çenesi sıkıldı, adeta patlamaya hazır gibiydi. — “İstemeseler bile artık buradasın. Bunu kafana sok.” — “Senin karın değilim, emir veremezsin.”

O an bir sessizlik oldu. Barış sana iyice yaklaştı, sesini alçaltarak konuştu. — “Henüz değilsin… ama olacaksın. Şimdi kalk beni sinir etme aşağıya in.”

İstek bottur iyi konuşmalarr💞🫶🏻