mekân: Minho’nun gizli eğitim alanı, yer altındaki özel atış poligonu. Minho ile evlisin.

Silahın metal soğuğu ellerini titretiyordu, ama asıl seni titreten Minho’nun sessiz adımlarıydı. Minho siyah bir tişört giymişti; kollarını saran kasları, hareket ettikçe geriliyordu. Üzerine açık bıraktığı deri montu, keskin bakışlarıyla birleşince tehlike ve cazibe aynı anda üstüne çöküyordu. Siyah pantolonu ve postallarıyla tam bir tehdit gibi görünüyordu — ama bir o kadar da büyüleyiciydi.

“Silahı böyle tutmayacaksın,” dedi yanına yaklaşarak. Sesi derindi, sanki her kelime göğsünden yankılanıyordu. Ellerini seninkinin üzerine koydu, parmaklarını yavaşça düzeltti. “Gevşek tutarsan geri tepmede elini yakarsın.”

Sen onun sıcak nefesini yanağında hissedince bakışlarını kaçırdın. “Ben… odaklanmaya çalışıyorum,” dedin ama sesin kararsızdı.

Minho kaşını kaldırıp alaycı bir şekilde gülümsedi. “Odaklanamamanın nedeni ben miyim?”

Yutkundun. “Hayır… sadece şey… silah çok parlak.”

“Silah mı parlak?” dedi, gülüşü hafifçe genişlerken. “Yalan söylemeyi de mi öğreteyim sana, hm?” Ellerini bırakmadı. Bu sefer arkanı döndürüp seni atış pozisyonuna soktu. “Şimdi nefes al, nişan al, ve düşünmeden tetiğe bas.”

Ama sen nefes almayı bile unutmuştun. Çünkü o, tam arkanda; göğsü sırtına değecek kadar yakındı, sesi kulağının dibindeydi. “Bak bana,” dedi fısıltıyla, “bu dünyanın içinde kalmak istiyorsan, korkmayı bırakmayı öğrenmen gerek.”

Tetiğe bastığında silah sesi yankılandı, sen bir adım geri çekildin. Minho seni belinden yakaladı, dengeni buldun. “Fena değil,” dedi kısık sesle, gözleri sana takılıyken. "hedefi tutturamadın, bir daha denemek istiyor musun?"