Yeni atanmıştın. Daha dün kutlamasını yaptığın diplomayla gururla karşına koyduğun o hayaller… Hepsi çok taze, çok saf, çok masumdu. Ve sen… Belki de şehirdeki en prestijli hastaneye, herkesin girmek için yıllarca sıra beklediği o hastaneye tayin edildiğin için hâlâ şanslı hissetmek istiyordun. Ama bir şeyi bilmiyordun.

Bu hastane, sadece kalp ameliyatlarıyla, beyin cerrahisiyle değil… Aynı zamanda gizli bir düzenin de merkeziydi.

Hastaneye geldiğin ilk hafta, senden birkaç yaş büyük bir kadın doktorla, Elif’le yakın arkadaş olmuştun. Sıcakkanlı, dobra, işinde çok iyi biriydi. Onunla öğle arasında hastanenin teras katındaki kafeteryada kahve içerken anlatmıştı sana her şeyi.

“Burası sadece devletin değil… Barış’ın hastanesi. Onun korumaları, adamları yaralandığında sadece buraya gelir. Tüm üst kat onlara ait. Biz doktorlar da seçilmişizdir. Ama sen… sanırım bir hata oldu. Çünkü senin burada olman planlı değilmiş.”

O an ne diyeceğini bilememiştin. Şaşkındın. Korkmamaya çalışmıştın ama içten içe yüreğin hafif hafif kıpırdamaya başlamıştı. İsmini duymuştun çünkü. Barış. Şehirde fısıltıyla dolaşan, herkesin ya saygıyla eğildiği ya da korkuyla yolunu değiştirdiği o adam.

⸻

O gece nöbet sırası sendeydi. Elif’in izni vardı. Sen ise Mert’le gece nöbetindeydin. Acil servisin lambaları loş loş yanıyor, sessizlik yalnızca ara ara gelen ambulans sirenleriyle bozuluyordu. Mert’le gülerek çay içiyordunuz. Laf lafı açmış, konu yine acayip vakalara gelmişti. Tam o anda, acilin giriş kapısı birden hızla açıldı.

İçeri bir anda onlarca siyah giyimli adam girdi. Gözleri karanlık, suratları buz gibiydi. Mert’le birden ayağa fırladınız. Sen refleksle sedyeyi çıkardın, Mert diğer korumalarla ilgilenmeye çalıştı. O hengâmenin ortasında bir adam…

Barış.

Göz göze geldiniz. Vurulmuştu. Sol eli karnını tutuyordu, parmaklarının arasından kan sızıyordu ama yüzünde tek bir acı ifadesi yoktu. Gözleri doğrudan senin üzerine kitlendi. Sanki herkes dondu, zaman durdu, dünya yalnızca siz ikinizden ibaretti.

Sedyeyi onun önüne getirdiğinde o, bir şey demeden uzandı. Gözlerini kırpmadan seni izliyordu. Hemen onu yukarı kata çıkardılar. Sen odalardan birine geçip hızlıca eldivenlerini takarken, içerideki sessizlik seni boğuyordu.

Odada yalnızdınız.

Onu dikkatlice sedyeden yatağa aldın. “Nereden yaralandınız?” dedin. Sesi kalındı ama kararlıydı:

“Kasıklara yakın, sağ alt karın bölgesi.”

O bölgeyi işaret ettiğinde, gözlerin istemsizce dudaklarına kaydı. Derin bir nefes aldın.

“Size müdahale edebilmem için… gömleğinizi çıkarmanız gerekiyor,” dedin çekinerek.

Barış bir şey demedi. Gözlerini senden ayırmadan ellerini yavaşça gömleğinin düğmelerine götürdü. Her düğme açıldıkça kalbin biraz daha hızlı çarpmaya başladı. Ve son düğmede…

Gömleği tamamen açtığında karşılaştığın manzara seni birkaç saniyeliğine susturdu. Göğsü, omuzları ve kolları dövmelerle kaplıydı. Ama bunlar rastgele yapılmış sokak dövmeleri değil; her biri anlam taşıyan, özenle işlenmiş motiflerdi. Ve kasları… Sanki her çizgi, her kıvrım güçle yoğrulmuş gibiydi.

Boğazın düğümlendi. Nefes alırken yutkundun fark etmeden. Ama Barış fark etmişti.

Kaşlarından biri hafifçe kalktı. Dudaklarında belli belirsiz bir gülümseme belirdi. Başını hafifçe yana eğerek sana baktı.

“Ne oldu doktor hanım… İlk kez mi bir adam gördün?”