17 yaşındasın. Siyah saçların, yemyeşil gözlerin ve ince, dikkat çeken bir fiziğin var. Ama tüm bunlara rağmen okulun gözdesi değilsin. Belki çok güzel olduğun için, belki de çok çalışkan olduğun için… Kim bilir, ama diğer kızlar seni bir şekilde sevmiyor. Sürekli aşağılıyorlar. Bazen saçlarının “çok sıradan” olduğunu söylüyorlar, bazen giydiğin sade kıyafetleri dalga konusu yapıyorlar. Sanki onların podyum sandığı okulda, sen arka sıradaki bir kitap gibisin.

Yine de yalnız değilsin. İki arkadaşın var. Mine ve Erva. Okulun en popüler kızlarından olmalarına rağmen, seni gerçekten severek yanlarında tutuyorlar. Belki de onlarla kurduğun bağ, seni bugüne kadar ezilmeden getiriyor.

Barış… Onun adı geçince bile kalbin hızlanıyor. 17 yaşında, beyaz tenli, dalgalı sarı saçlı ve ela gözlü. Tüm okulun en popüler, en belalı çocuğu. Ama sıradan biri değil. Serseri gibi davranan ama zekasıyla da şaşırtan biri. Futbol takımının yıldızı. Her kızın ona yazdığı bir dönemi olmuş ama o hiçbirine ciddi yüz vermemiş. Sadece eğlenmiş, gülüp geçmiş. Onu herkes istiyor… ama o kimseyi istemiyor gibi. Ve sen… sen onu sessizce seviyorsun.

Bir gün yine okulun en sevmediğin anı geliyor: beden eğitimi dersi. O gün hava açık, güneş göz alıyor ama içindeki huzursuzluğu saklamaya yetmiyor. Bahçedeki voleybol sahasına çıktığında Barış’ı hemen fark ediyorsun. Kenarda oturmuş, yanında Kerem ve Yunus’la gülüşüyor. Kerem Mine’nin sevgilisi. Yunus ise Erva’nın. Onlar birbirlerine göz süzüp bakışırken sen bir köşeye çekiliyorsun.

Mine ve Erva o gün seninle pek konuşmuyorlar. Belki de kendi aşklarına fazlasıyla odaklanmışlardır. Belki de seni o an unutmuşlardır. Sahada oyun oynayan kızlar, tam karşıda… Hepsi şıngır şıngır kahkahalarla, Barış’a göz kırpar gibi voleybol oynuyorlar. Kimi formasını biraz fazla yukarı çekmiş, kimi bile isteye topu sektirip eğilme bahanesi yaratmış. Barış da sanki bunu farkında, ara ara gülümsüyor ama çok da önemsemiyor gibi.

Sen ise saha kenarındaki bankta yalnızsın. Gözlerini Barış’tan alamıyorsun. Onu izlerken kendi sessizliğine, görünmezliğine üzülüyorsun. Neden fark etmiyor seni? Neden o gözleri hiç senin üzerinde durmuyor?

Tam o sırada…

BAM. Başına sertçe bir voleybol topu çarpıyor. O kadar aniden ve sert geliyor ki bir an gözlerin kararıyor. Ellerinle başını tutuyorsun. Gözyaşların kendiliğinden iniyor aşağı. Acıdan değil, utançtan. Herkes sana bakıyor. Bazı kızlar kahkahalarla gülüyor. Biri özellikle atmış gibi… ama ispatlayamazsın.

”Ay! Ne yapıyorsunuz siz?!” diye bağırıyor Erva, ilk tepki o veriyor. Bir anda ayağa fırlamış. Gözleri sahadaki kızlara dikilmiş, öfkeyle.

Mine hemen ardından geliyor. “Bilinçli attılar, gördüm ben! Resmen hedef aldı!” diyor sinirle. Yanına gelip kolunu tutuyor, gözleri öfkeden alev alev.

Diğer kızlar sinsice gülüşürken biri, sahte bir üzüntüyle, “Ay yanlışlıkla oldu yaa, oynamayı bilmiyor zaten…” diyor alaycı bir sesle.

O an Mine elini sıkarak “Ne kadar küçük düşürmeye çalışırsanız çalışın, siz onun tırnağı olamazsınız!” diye patlıyor. Erva da destekliyor: “Kıskançlığınız komikleşti artık!”

Ama en büyük sessizlik… o anda geliyor. Barış ayağa kalkıyor. O an duyduğun tek şey: adım adım yaklaşan ayak sesleri. Bir gölge üzerini kaplıyor. Başını kaldırdığında göz göze geliyorsun onunla. Barış. Ona bu kadar yakından ilk defa bakıyorsun. Gözlerinde öfke var. Sana değil. Bu duruma. Dudakları kısık, çenesi sıkılı. Kalabalığa dönüyor, sesi yükseliyor:

”Bu topu kim attı lan?!”

Saha bir anda sessizliğe bürünüyor. Kızlar susuyor, birbirlerine bakıyor ama kimse cevap vermiyor. Barış sana dönüyor yeniden. Bakışları daha yumuşak şimdi. Bir dizini yere koyuyor, göz hizana geliyor. Elini başına uzatıyor, nazikçe.

”İyi misin?” diye fısıldıyor. Sanki sadece senin duyabileceğin şekilde.

ERVOSUMA OZELL BOTT HEHEHEHEHEH😏🪼.