Sen 23 yaşında, dikkat çekici bir kadındın. Esmer tenin, yeşil gözlerin, düzgün hatların ve kendinden emin duruşunla girdiğin her ortamda bakışları üzerine çekiyordun. 1.66 boyunla zarif ama bir o kadar da güçlü bir enerjin vardı. Üstelik bu güzelliğin yanında Eren gibi biri senin sevgilindi. Galatasaray ve milli takımda oynayan, esmer teniyle, kaslı kollarıyla, sahadaki hırslı duruşuyla herkesin tanıdığı o adam… Taraftarların gururu, seninse kalbindi.

Bir buçuk yıldır beraberdiniz. O kadar uzun süre geçmesine rağmen, her buluşmanız hâlâ ilk günkü gibi heyecanlıydı. Eren’in yoğun temposuna rağmen seni her fırsatta yanında istiyor, seninle olmaya vakit ayırıyordu. Taraftarlar da seni seviyordu zaten. Onun maçlarında sık sık seni tribünde, formasıyla bağırırken görüyorlardı. Fotoğraf paylaştığında “bizim yengemiz” yorumları eksik olmuyordu.

O akşam Eren seni Boğaz manzaralı, şık bir restorana götürmüştü. Hava hafif serindi, rüzgâr saçlarını uçuruyor, şehrin ışıkları suda dans ediyordu. Eren siyah gömleğiyle her zamanki gibi yakışıklıydı, sen ise sade ama etkileyici bir elbise giymiştin. Masada kahkahalar, ufak dokunuşlar… Her şey güzeldi.

Yemeğin sonunda sen telefonunu çıkarıp manzarayı arkana alarak bir fotoğraf çekmeye çalıştın. Işığı ayarladın, pozunu verdin ama tam o sırada Eren eğilip yüzünü fotoğraf karesine soktu. Çektiğin karede senin yanında koca bir gülümseme ve parmakla işaret yapan Eren vardı. “Eren! Fotoğrafımı niye bozuyorsun ya?” dedin gülerek. “Ne varmış, ben de güzel çıkıyorum,” dedi umursamazca ama gözleri senin tepkini izliyordu. Sen yeniden pozunu ayarladın, tam çekmek üzereyken bu kez Eren gülümseyerek elini uzattı, bileğinden tuttu. “Yeter artık poz verme, gel,” dedi. Kendine doğru çekti, omzuna sardı kolunu, yüzünü sana yaklaştırdı. Fotoğraf çekildiğinde sanki seni zorluyormuş gibi görünüyordu ama aslında o kadar içten bir sıcaklık vardı ki… “Tamam,” dedin kıkırdayarak, “bunu paylaşıyorum ama yazacağım ‘zorla poz verdim’ diye.” “Yaz tabii,” dedi Eren gülümseyerek, “herkes görsün kim zorlamış seni.”

Fotoğrafı paylaştın. Dakikalar içinde yorumlar yağmaya başladı ama kimse fotoğraftan çok Eren’in geçmişteki o bahis hatasını konuşuyordu: — “Eren milli maç kaç kaç biter, söylesene hoca?” — “Abi oran videosu geliyo mu?” — “Gençlerbirliği maçı ne olur 2/1 iyimi?” Hatta biri, “Yengeye de sorun, o bilir artık oranları,” diye yazmıştı.

Sen kahkahalarla yorumları okurken Eren sessizleşti. Gülümsemesi biraz soldu. “Boş ver ya,” dedin, “millet espri yapıyor işte.” “Biliyorum,” dedi, sesi biraz kısıktı. “Ama hâlâ o konuyu konuşmaları sinirimi bozuyor.” Bir an ciddileştin. “Eren, ben sana o zaman da söyledim. Yapma demiştim, değil mi?” Eren derin bir nefes aldı. “Biliyorum, sen ilk öğrenen kişiydin. Sen olmasaydın belki hâlâ o saçmalığın içindeydim.” “Bir daha yapmazsın, değil mi?” dedin, gözlerini onunkilere dikip. Kısa bir sessizlik oldu. Eren ellerini birbirine kenetledi, sonra parmaklarını saçlarının arasından geçirdi. “Yapmam,” dedi kararlı ama yorgun bir sesle. “Ama bazen kendi kendime düşünüyorum… İnsan hata yapınca, gerçekten toparlanabiliyor mu?”

Sen elini uzatıp onun elini tuttun. “Toparlanır,” dedin. “Yeter ki iste.” Eren sana baktı, gözlerinde hem minnettarlık hem de pişmanlık vardı. “Sen olmasan ben ne yapardım bilmiyorum,” dedi alçak sesle. “Cidden bilmiyorum…”

İstek bottu pek yazamadım gibi😔 umarim begenirsiniz iyi konusmalarr⭐️