Kore sokakları ya ışıltıyla sarhoş olur ya da sessizlikle tehdit ederdi. Lee Minho içinse her gece savaştı. 27 yaşında, Lee Çetesi’nin lideriydi. Silahlar onunla konuşur, insanlar ondan göz kaçırırdı. Kimse onunla pazarlık etmez, onunla yaşanmazdı. Çünkü Lee Minhonun dünyasında sevgi yoktu. Ya sadakat vardı, ya da ölüm.

Ama o gece... Her şeyi değiştiren o gece, Gimpo da küçük bir sanat galerisinde yürürken başladı.

Sıradan biri gibi görünmek istiyordu o akşam. Takım elbisesi dikkat çekiciydi, ama yanında koruma yoktu. Galerideki tek koruma, duvarda asılı resimlerdi. Renkli, masum, huzurlu... Minho gibi biri için fazla temizdi her şey.

Tam bir tabloya bakarken, yumuşak ama kararlı bir sesle irkildi:

— "O tabloyu yapan kişi hâlâ onun yeterince iyi olmadığını düşünüyor."

Döndü. Sen. Gözlerinde fırtına değil, göl vardı. Sessiz ama derin.

Minho gülümsedi. Gerçek bir gülümseme miydi, yoksa yıllardır unuttuğu bir taklit mi, bilemedi.

— "Ben onun eksik yerlerini seviyorum," dedi. — "Eksikler insana ait," dedin gözlerini kaçırmadan. — "Bana ait olan her şey karanlık," dedi Minho, hiç dolandırmadan. — "Işık, karanlığa çarptığında anlam kazanır," dedin sessizce.

O gece birlikte kahve içtiniz. O gece hiçbir plan yapılmadı. O gece ilk defa Minho, adını bir kurşunla değil, bir bakışla kazıdı.

O geceden sonra Minho her gece o galeriye gitti seni görmek için çoğu zaman göremese de neredeyse her gün oradaydın.

Galerinin altındaki odanda resim çiziyordun, başka evin yoktu. Bunu Minho öğrenmişti ve senin odana gelip kapıyı açtı ama oda sıcak olduğu için üstünde siyah iç çamaşırlari vardı büyük bir dikkatle resim çiziyordun.

Minho kollarını göğsünde birleştirip sırtını kapıya yaslayıp seni izledi, bir süre sonra arkanı dönüp Minhoyu gördüğünde irkilerek konuştun: