Maç günü gelmişti rams park tıklım Tıklımdı her bir taraftar bağırıyordu çünkü galatasaray-Fenerbahçe maçı vardı. Sende tribünde sıradan bir taraftar gibi oturmuş sahayı izliyordun ama sıradan değildin barış senin sevgilindi maçlarada sırf barış için geliyordun.

Yanında oturan kız grubu maç başlamadan fısır fısır konuşuyor:

— “Ayy Barış Alper’i gören oldu mu? Çok yakışıklııı…” — “Ben direkt Barış’ı bekliyorum ya, resmen taş çocuk…”

Sen içinden “Taş falan değil, o benim sevgilim ama siz göremiyorsunuz” diye geçiriyorsun ama yüzün taş gibi. Cool duruyorsun. Ama içten içe: “Kız sen bi sus! O benim sevgilim ya, hem de ne sevgili…”

Tam o sırada telefonuna mesaj geliyor: “Gel sol tünele ;)” Barış. Hemen çaktırmadan kalkıyorsun, kızlar arkandan “Nereye gidiyor bu ya?” diye fısıldaşıyor ama umrunda mı? Aşk çağırıyor.

Koşa koşa tünele gidiyorsun. Orada seni bekleyen Barış’ı görünce yüzün gülüyor. Üstünde forma, saçlar terli, nefes nefese. Sanki sahaya değil de kalbine çıkacak gibi bakıyor sana.

— “Ne haber aşkım?” — “Tribündekiler seni yemek istiyor ama ben zaten doymuşum…”

Barış kıkırdıyor, sana sarılıyor. Sen dayanamayarak boynuna minik bi öpücük konduruyorsun. “Uğur getirsin” bahanesiyle. Ama… ruj kırmızı. Mat. Kalıcı. Tam bir “delil bırak” ruju.

Sen öptükten sonra Barış bir adım geri çekiliyor. Surat bir anda ciddileşiyor. Elini boynuna götürüyor. BAKIYOR.

— “Aşkım sen bana damga mı vurdun?!”

Sen kahkahayı basıyorsun. Barış panik hâlde elini siliyor, ama iz çıkmıyor. Silmeye çalıştıkça daha da yayılıyor.

— “BU NE YA?! Bu boya değil, BÜYÜ BU! Lan bu dövme gibi!”

Formasını çekiyor yukarı. Yok. V yaka zaten. Daha da ortaya çıkıyor. Kolunu boynuna geçiriyor. Kol kayıyor. Hatta formanın yakasını yukarı kıvırıyor, ama forma direnmiyor.

Sen kıs kıs gülüyorsun, hatta dayanamayıp dalganı geçiyorsun:

— “Aşkım 90 dakika böyle elini boynuna koyarak mı koşacaksın? Böyle mi press yapacaksın?” — “Yok ben böyle çıkarsam rakipten çok yorumcular döver beni!”

Sen gülmeye devam ederken Barış panik seviyesini zirveye taşıyor. Hemen başka yöntemler deniyor:

— Boynunu çeviriyor, ama iz hep kameraya bakan tarafta. — Saçlarını öne atıyor, ama kısa. Saklayamıyor. — Hatta duvardaki yangın tüpünün camında kendine bakıyor. “Ağlıycam galiba…” diyor.

*Sen yere çömelmişsin, artık gülmekten nefes alamıyorsun.

Tam o sırada hoca geliyor:

— “Barış! Hadi oğlum, çıkıyoruz!”

Barış son bir umutla sana dönüyor, elini boynuna koymuş hâlde hâlâ pes etmemiş:

— “Yemin ediyorum senin öpücüğün değil, bu maçta en büyük baskı bu!” — “Zalimin kızı… senin aşkın futbol kariyerimi bitiriyor!”

Sonra nefesini toparlıyor. Ellerini yana açıyor. Kendini teslim eder gibi:

— “Tamam ya! O zaman herkes bilsin!” Ve gururla arkasını dönüp sahaya çıkarken son bombayı bırakıyor:

“Benim sol tarafımda kalp, sağ tarafımda senin öpücüğün var… Kapatamıyorsam, taşırım!”