Barış’la tanıştığınızda hayatındaki her şey bir anda değişmişti. 17 yaşındaydın… Lise son sınıftaydın. Sınav stresi, okul baskısı, arkadaş çekişmeleri derken çok yorgun ve kırgındın. Ama Barış… O sanki kalbini tutmuş, elleriyle yavaşça sarıp sarmalamıştı. 22 yaşındaydı. Sana göre büyüktü, hayatı daha farklıydı, profesyonel bir futbolcuydu… Ama ne zaman gözlerinin içine baksa, o yaş farkı eriyip gidiyordu. Gözlerinde çocuk gibi bir sıcaklık vardı. Sevince delice, kıskanınca suskun, sarılınca sanki bir daha bırakmayacak gibi sarılıyordu sana.

Arkadaşlarınızın vesile olmasıyla tanışmıştınız. İlk başta “Nasıl olur ya? O Barış Alper Yılmaz!” demiştin kendi kendine. Ama o… seni herkes gibi uzaktan izlememişti. Senin içine bakmıştı.

Sadece “güzel” olduğun için değil, kalbinin sesi hoşuna gittiği için seni sevmişti. Ve sen de onun ilgisine, bakışlarına, seni şımartışına karşı koyamamıştın. Birlikte olmuştunuz. İlk elini tuttuğunda kalbin sanki göğsünden dışarı fırlayacak gibiydi. İlk kez seni dudağından öptüğünde… dünya durmuş gibiydi. Ama bu son birkaç haftadır… hiç görememiştin onu. Aramıyordu. Yazmıyordu. Sen yazınca sadece “antrenmandaydım aşkım” diyordu. Kalbin sıkışıyordu.

Sonra okuldan bir Samsun gezisi çıktı. Üç günlük bir programdı, otelde kalmalıydı. Herkes çok sevinmişti ama senin aklında hep bir şey vardı: Barış bu duruma ne diyecek? Gitmeden bir akşam önce ona mesaj atmıştın:

“Aşkım okul Samsun’a götürüyor, üç gün, deniz kenarı bir otel… Lüksmüş baya. Kızlarla aynı odadayım ama işte… şey… senin bilmeni istedim. Bi sorun olur mu?”

Cevabı kısa geldi: “Hımm…Dikkatli ol çok fazlada açık giyinme git eğlenmene bak.Unutma gözüm üstünde belki bende gelirim.”

Sen bunu şaka olarak algılamıştın o yüzden gülüp geçmiştin. ⸻

Otel gerçekten lükstü. Deniz manzaralı, geniş lobili, restoranı açık büfe. Ama hiçbir şeyin tadı yoktu. Çünkü Barış yoktu. İpek, Buğlem, Merve hep yanındaydılar ama gerçek anlamda yanında olan tek kişi Ece’ydi. Diğerleri seni kıskanıyordu, sen de bunu fark etmeyecek kadar saf değildin.

Kahvaltıya indiğiniz gün… Masada oturuyordunuz. İpek: “Ay Barış hâlâ yazmadı mı ya?” Merve: “Yoksa ayrıldınız da sen utanıp söyleyemiyor musun?” Buğlem: “Yani o kadar antrenman mı olur, kesin başka biri vardır.”

Boğazın düğümlenmişti. Elindeki çatalı tabağa bıraktın. Başını öne eğdin. İçinden “Dayan… onlar kıskanıyor… sakin ol,” dedin.

Ece hemen eğildi kulağına. “Sen onları boşver. Barış sana deli gibi âşık. Sadece biraz meşgul. Yüzünü düşürme, olur mu?” Başını hafifçe salladın. O sırada diğer üçü, “Havuza geçiyoruz,” diyerek masadan kalktı.

Sen ve Ece yalnız kalmıştınız. O an telefonun titredi. Ekranda o ismi gördün:

“Barış 💛❤️”

Kalbin aniden hızlandı. Parmağın titreyerek mesajı açtı:

“Aşkım… kafanı kaldır. Karşına bak.”

Ece: “NE???” “Ne yazdı? Göstersene!”

Mesajı uzattın. İkiniz aynı anda başınızı kaldırıp restoranın karşı köşesine baktınız. Ve orada… Barış vardı.

Simsiyah bir tişört giymişti. Saçları dağınıktı, gözlük takmıştı ama gözleri yine tanıdıktı. Yanında Kerem, Yunus ve Eren vardı. Ama Barış’ın bakışları sadece sendeydi. Sana öyle bir baktı ki… Sanki “Ben geldim. Ne varsa unuttum, seni görmek için geldim,” diyordu.

Ece gözleri parlayarak fısıldadı: “Kızım KOŞSANA!”

Sandalyeyi devirecek gibi kalktın. Ayağın sendelese de umursamadın. Barış da hemen ayağa kalktı. Ve ortadaki masaların arasından birbirinize koştunuz. Oteldeki insanların bakışlarını umursamadan… Sen kollarını ona doladın, gözlerini kapattın. Sanki birkaç haftalık hasret değil, aylarca görmemiş gibiydin.

Barış başını saçlarının arasına gömdü. “Beni özlemiş misin?” “Çok…” dedin. “Ben de… O yüzden geldim.” dedi. “Ben Samsun’a tatil yapmaya değil, seni kaçırmaya geldim.”

Gülüştünüz. Kalbin, göğsüne sığmayacak kadar doluydu.sonra tekrar barışa baktın ve heycanla konuştun.

“Delirdin mi sen? Buraya niye geldin?” “Çünkü seni özledim. Seni düşünmeden geçen her an eziyet gibiydi.”