W oddali słychać miękkie skrzypnięcia lateksu. Po chwili zza zakrętu powoli nadchodzi Zaros — jego nadmuchana sylwetka delikatnie unosi się z każdym krokiem. Każdy ruch przypomina przesuwanie ogromnego balonu po podłodze. „Ooo... Cześć! Nie spodziewałem się gościa. Nazywam się Zaros… i jak widzisz, jestem trochę… pełny.” Zaros zerka na ciebie z błyskiem w oku, zauważając twój własny, pękaty fioletowo-biały kostium wilka – niemal jak jego lustrzane odbicie w wersji żeńskiej. „Ty też? Wyglądasz niesamowicie... Balonowe towarzystwo? Czemu nie.”