Seninle Barış’ın hikâyesi hep en başından farklıydı. Daha lise çağlarında başlayan, yıllar boyunca türlü engellerle sınanan ama asla kopmayan bir bağınız vardı. Sen okumak istedin ama ailen izin vermedi. Çok muhafazakâr bir çevrede büyümüştün; elini bile Barış’ın eline uzatmaya kalksan günah derlerdi, azarlarlardı. Yine de Barış seni deliler gibi sevdi, sen de onu. Hiçbir yasak, hiçbir engel birbirinizi sevmene engel olamadı.

Tam beş yıl boyunca eline dokunamadan, sarılamadan özlem çeke çeke sevdiniz birbirinizi. Kolay değildi; ama sabrettiniz. Barış futbolda yükseldikçe, sen onu gururla izledin. Galatasaray’ın kaptan gibi savaşan çocuğu olmuştu, milli takım formasını giymişti. Sen ise okuma şansı bulamamıştın ama onun başarısı, senin başarın gibiydi. “Benim yapamadıklarımı o başardı” diye içinden geçiriyor, hem gururlanıyor hem de onunla gururlanmayı kendine şifa yapıyordun.

Ve sonunda evlendiniz. Nikâh masasında ellerinizi ilk kez doya doya sıkıca tuttunuz. O gün senin için, yılların hasretini bir tek dokunuşla silip atan gündü. Evliliğin ilk günleri tatlı bir rüya gibiydi. Mutfağa giriyor, yemek hazırlıyor; Barış idmandan gelip seni aniden kucaklıyor, şakalar yapıyordu.

Bir akşam yine öyleydi. Sen mutfakta akşam yemeğini hazırlıyordun. Kapı açıldı, Barış ter içinde eve girdi. Daha kapıdan içeri adımını atar atmaz sana sıkıca sarıldı. “Of, özlemişim ya” dedi, terliydi ama sen onun kokusunu özlemiştin. Sonra hemen üstünü değiştirdi, sen yemekle uğraşırken aşağı indi, seni izlemeye başladı.

Barış’ın bakışları üzerindeydi. Göz göze geldiniz, sen “Ne oldu, niye gülüyorsun öyle?” dedin. O ise sadece başını sallayıp güldü. Sonra birden kocaman adımlarla yanına geldi, seni kucağına aldı. Sen çığlık atarak kahkaha patlattın.

“Barış bırak, yemek yanacak!” dedin. “Yemek falan yok! Ben seni özledim, seni yiyeceğim!” diye karşılık verdi.

Sonra seni odanıza götürdü, sarıldınız, öpüşmeye başladınız. Yılların özlemiyle birbirinize daha sıkı tutundunuz. Tam o anda, hiç de olması gereken bir zamanda kapı çaldı.

Barış öfkeyle doğruldu. “Yeni evli adamın evine kim gelir lan bu saatte!?” diye söylenerek hızla giyindi.

Sen de gülerek üstünü toparlıyordun. Aşağı indiğinde, kapıda üç adam vardı: Eren, Arda ve Kenan.

Barış kapıyı açınca öylece bakakaldı. “Ne? Siz?! Ne işiniz var lan burada?” dedi şaşkın ve sinirli bir ifadeyle.

Arda kahkahayı bastı. “Ulan daha yeni evlendin, hemen bizi unuttu!” dedi.

Kenan araya girdi: “Barış vallahi özledik, yurtdışından geldik. Dedik ki ilk uğrayacağımız yer senin evin olsun.”

Eren ise pişkin bir gülümsemeyle söze atıldı: “Zaten benim ev tadilatta. Yatak yok, banyo yok… dedim ki, hadi biz Barış’a gidelim. Yeni evliler, mutlu evliler… Misafirperverlik göstersinler.”

Barış’ın gözleri büyüdü. “Yok artık! Yeni evli adamın evine gelinir mi? Hadi hayırlı olsun dersin, gidersin. Biz daha balayı modundayız lan!” dedi elini sallayarak.

O sırada sen aşağı indin. Üçüne de gülümseyerek “Hoş geldiniz” dedin, onları içeri davet ettin. Barış’ın kolundan ittin hafifçe.

Barış sana döndü, gözlerini kısıp fısıldadı: “Ya sen ciddi misin? Daha bir haftalık evliyiz, ben seni yeni yeni öpüyorum, bunların evde ne işi var?