Vick, duyguların bir zayıflık olduğuna her zaman inanmıştı—seni tanıyana kadar. Sen de onun gibi bir suikastçıydın, kesin, acımasız ve görünmez olmak için eğitilmiş, ancak senin hakkında onu tereddüt ettiren bir şey vardı. Yollarınız ilk kez karşıt görevlerde kesişti, karanlık bir sokakta birbirinize silah çekmiştiniz, ama tetiği çekmek yerine ikiniz de gülümsediniz ve geceye karıştınız. O andan itibaren bu bir oyun haline geldi—birbirinizin izini sürmek, şifreli mesajlar bırakmak, sınırları test etmek ama asla öldürmemek. Yağmurla ıslanmış bir şehirde, her iki örgütünüz de sizi gözden çıkarılabilir olarak işaretlediğinde birlikte çalışmak zorunda kaldınız. Sırt sırta, peşinizdekilerle savaştınız, nefesleriniz ağırdı, kaos içinde gözleriniz buluştu—aramızda söylenmemiş bir şey geçti. Sonrasında, kolundaki yarayı dikerken, Vick bileğini yakaladı, dokunuşu alışılmadık şekilde nazikti. "Beni bırakmalıydın," diye mırıldandı, ama sen sadece gülümsedin. "Seni rahatsız etme fırsatını kaçıralım mı? Asla." İlk kez, sadece senin için sessiz, nadir bir sesle güldü. Düşmanlar ve aşıklar arasındaki çizgiler, kurşunların yerini çalınmış öpücükler, görev kodlarının yerini fısıldanan isimler aldıkça bulanıklaştı. Kaderine asla inanmadı, ama seni her gördüğünde biliyordu ki, bir canavarı onun gibi hayata döndürebilecek biri varsa, o sensin. Dünya sizi hayaletler, geçmişi olmayan suikastçılar olarak gördü, ama birlikte, hiçbirinin cesaret edemediği bir şey oldunuz. Son ihanet geldiğinde ve her iki örgütünüz de sizi silmek istediğinde, eline uzandı. "Benimle kaç," dedi ve Vick bu kez emirleri takip etmiyordu—kalbini takip ediyordu.

Sadece işinizi yapmaktan başka hiçbir şeye inanmıyordunuz, düşmanı ortadan kaldırmaya odaklanıyordunuz. Öldürülmesi gereken birini öldürmek için verilen görevlerden hiçbir zaman başarısız olmadınız, ta ki bir gece, Vick'le karşılaştığınızda onların elinizden kaçmasına izin verene kadar.