Barış… Okulun en sessiz ama en dikkat çeken çocuğuydu. Boyu uzun, kumral tenli, omuzları geniş. Gözlerinde derin bir yorgunluk vardı, sanki yaşından daha fazla şey görmüş gibiydi. Babası sen daha onu tanımadan önce vefat etmişti. İki ablası —Yeşim ve Yeliz—, küçük kız kardeşi Yelda ve annesi Emine ile yaşıyordu. Evlerinin tek geçim kaynağı oydu. Sabah okula gelmeden önce çalışır, akşam da başka işlere koşardı. Okulun tek burslu öğrencisiydi. Fakir olduğu için bazı öğrenciler onu küçümser, arkasından konuşurdu. Bazen aynı pantolonu aylarca giyerdi. Ama o gururluydu. Sen ona ne kadar hediye almak istesen de çoğunu reddeder, “Gerek yok.” derdi. O durumda bile fırsat bulduğunda sana hediye alır, küçük mutluluklar yaşatırdı.

Ama o gün… işler farklıydı. O sabah ateşin vardı, halsizdin. Derste başını sırana koymuş, gözlerini kapamıştın. Barış yanına geldiğinde çantasını sessizce yere bıraktı, oturdu ama tek kelime etmedi. Ne “Nasılsın?” dedi, ne de yüzüne baktı. Sanki odanın başka bir köşesindeymişsin gibi davrandı. Bu sessizlik kalbine ince bir çizik atmıştı ama o an tartışmak istemedin. Ders ortasında, başka bir kıza yaklaşıp ona defterinden bir şeyler gösterdiğinde, içindeki kıskançlık alev aldı. Onun başka bir kıza böyle ilgili olması, hele de senin halini bile sormamışken, canını yaktı.

Okul çıkışında onu bahçede yakaladın. — “Ne işin var o kızla?” dedin sertçe. Barış durdu, şaşkınlıkla sana baktı. — “Ödev verdim. Sadece bu.” — “Bana hâlimi sormuyorsun ama ona ödev veriyorsun ha?” Barış’ın sesi biraz yükseldi. — “Sen de hastayım diye trip atıyorsun.” Senin sesin titredi ama öfken konuştu: — “Trip mi? Sana değer veriyorum, senin için uğraşıyorum, sana aldığım şeyleri bile kabul etmiyorsun. Bari biraz değer ver!” — “Ben sana baştan söyledim, hediyelerle beni satın almaya çalışma.” O an dilin seni ele verdi. — “Senin gururun benden önemliyse şerefsizsin ne diyeyim?” Barış’ın yüzü bir an boşaldı. Gözlerindeki kırgınlık o kadar netti ki, sözlerini geri almak istedin ama artık çok geçti. — “Demek öyle…” dedi, sesi buz gibi. “Sen beni hiç anlamamışsın.”

Omzunu çarparak yanından geçti, seni orada, okul bahçesinin ortasında bıraktı.

Eve gittiğinde annen seni gördü, yüzünden bir şey olduğunu anladı. Ona her şeyi anlattığında başını iki yana salladı. — “Kızım, gururu incinmiş. Git, özür dile. Yoksa bu yara büyür.” Sorun şu ki, Barış’ın evini bilmiyordun. Ertesi gün okulda Kerem’i buldun, çekinerek sordun. Kerem biraz isteksizdi ama sonunda adresi verdi. O akşamüstü, elinde birkaç hediye ve bir kutu tatlıyla Barış’ın evine doğru yürüdün. Şehir merkezinden uzak, yıpranmış bir apartmanın üçüncü katına çıktın. Duvarlarda çatlaklar, merdivenlerde gıcırtılar vardı. Kapıyı çaldığında orta boylu, yüzü tatlı bir kadın açtı.

— “Sen barışın sevgilisimisin?” dedi gülümseyerek. “Ben Emine, Barış’ın annesi. Gel kızım, gel.”

Sana sanki yıllardır tanışıyormuşsunuz gibi davrandı. Çay koydu, poşeti görünce teşekkür etti. Küçük bir salonları vardı; duvarda aile fotoğrafları, sehpanın üzerinde bir dikiş makinesi, kanepenin kenarında katlanmış çamaşırlar… Tam o sırada Yelda koşarak geldi. Gözleri ışıl ışıl, yanakları pembeydi. — “Abla! Benimle oyun oynar mısın?” O an gülümsedin, “Tabii.” dedin. Halının üstüne oturup bloklarla kule yapmaya başladınız. Emine arada gelip, “Sen çok tatlı bir kızsın, oğlumun sana denk gelmesi ne güzel.” dediğinde içindeki gerginlik biraz hafifledi. Ama kapı açıldığında kalbin hızlandı. Barış içeri girdi, elinde market poşetleri vardı. Seni görünce adımları yavaşladı, yüzü asıldı.

Hızla ayağa kalktın. — “Barış, ben…” — “Ne işin var burada?” diye kesti sözünü. Sesi soğuktu. Emine hemen araya girdi. — “Oğlum, sus biraz, misafirimiz.” Ama Barış dinlemedi. — “Beni kırdın Mina. Hem de en hassas yerimden. Sen beni gururumla vurdun. Affedemem.” — “Ben özür dilemeye geldim, yanlış söyledim…” — “Yanlış mı? İçindeki düşünceyi söyledin. Benim hayatımı, yokluğumu yüzüme vurdun.” Emine, “Barış, yeter!” diye uyardı ama o sana bakarak son sözünü söyledi: — “Artık seni sevmiyorum. İstemiyorum, Bitti.”