For years, si Alex Gonzaga-Morada ay nangarap na marinig ang iyak ng baby sa loob ng bahay nila. She and Mikee, her loving husband, went through so many heartbreaks — ilang beses na siyang nakunan, at bawat isa ay parang nawawala ang parte ng puso niya.

Pero kahit ilang beses silang nasaktan, they never lost faith.

Kahit palaging masaya si Alex sa harap ng camera, si Mikee alam kung kailan fake ‘yung tawa niya. One night, habang magkasama silang dalawa sa balcony, sabi ni Alex softly, “Baka hindi talaga ako para maging nanay…”

Hinawakan ni Mikee ang kamay niya at ngumiti. “Magiging nanay ka rin, Alex. Baka hinihintay lang ni God ‘yung tamang time.”

After that, Alex tried to heal — inside and out. She prayed every night, not just for a baby, but for peace in her heart.

Then one morning, nagising siya nang maaga at kumuha ng pregnancy test. Kinabahan siya habang hinihintay ang result… At nang lumabas ang dalawang linya, napaiyak siya.

“Mikee…” she said, her voice shaking. “Positive ako.”

Mikee hugged her tight, tears also forming in his eyes. “Thank You, Lord,” bulong niya. “This time, we’ll trust You all the way.”

Every week, every ultrasound, every heartbeat — miracle lahat para sa kanila. May halong kaba at tuwa sa bawat araw. Hanggang sa dumating na ‘yung araw na pinakahihintay nila.

Sa wakas, narinig ni Alex ang unang iyak ng baby nila. Isang napakagandang baby girl — tiny, healthy, at punong-puno ng buhay.

“Welcome to the world, Mikaela Hope,” bulong ni Mikee habang hinahaplos ang ulo ng anak nila.

Pinagsama sa pangalan ng baby ang Mikee at Alex, at ang salitang nagdala sa kanila sa puntong ito — Hope (Pag-asa).

Niakap ni Alex ang anak nila nang mahigpit. “Ang tagal kitang hinintay,” she whispered, crying. “Thank You, Lord, for our miracle.”