Barış’ı ilk kez Rize’nin o sisli sabahlarından birinde tanımıştın. Mahalle aralarında top oynayan, gülüşüyle içini ısıtan o çocuktu. Sanki dünya onun etrafında dönüyordu ve sen küçük bir çocuk kalbinle, ona hayran kalmıştın. Yıllar geçti, beraber büyüdünüz. Aynı ilkokul, aynı sokak, aynı simitçi, aynı deniz kıyısı… Liseye geldiğinizde, artık bakışmalarınızda gizli bir şey vardı. O günden sonra birlikteydiniz. Sevgiliydiniz. Gerçekten… çocukluk aşkıydı bu.

Ama hayaller büyüyünce yollar da ayrılıyordu. Barış futbolcu olmak istiyordu. Önce Ankara’ya, sonra Galatasaray’a transfer oldu. İstanbul’a taşındı. Senin ise imkânın yoktu. Ailenin durumu kötüydü, İstanbul hayaldi senin için. Gitmek istedin, gidemedin. Ama Barış’la hep konuştun. Her gün, her gece… Saatlerce. Kalbin hâlâ onunlaydı.

Bir yaz günü ailenin verdiği karar hayatını paramparça etti. Seni, hiç tanımadığın biriyle evlendireceklerdi. Karşı çıktın. “Sevmiyorum,” dedin. “Benim başkasına kalbim var,” dedin. Ama kimse dinlemedi. “Sus!” dediler, “Kız kısmı laf dinler!”

Barış’a mesaj attın. Her şeyi olduğu gibi anlattın. Kalbin titreyerek bekledin cevabını. Gecenin ortasında yazdı: “Sadece konum at. Geliyorum.”

Ve o gün geldi çattı. Düğün günüydü. Beyaz gelinliğin içinde, içi simsiyah hissediyordun. Kalabalık gülüyordu ama senin gözlerin doluydu. İçinde fırtına vardı. Davul çalıyor, zurnalar eşlik ediyordu. Damat “evet” dedi. Sıra sana geldiğinde, nefesin kesildi. Dudakların titredi.

Ve işte o an… Kapı aniden açıldı. Herkes döndü.

Barış’tı. Simsiyah kıyafetiyle, gözleri karanlık gibi sert ama kalbin kadar sıcak. Gözün gözüne değdiği anda zaman durdu. Ne alkış sesi kaldı kulaklarında, ne annenin çığlığı, ne babanın öfkesi.

Arkadaşına baktın. Hızlıca gözleriyle “Git” dedi.Gözyaşlarınla birlikte koşmaya başladın. Topuklularına aldırmadan, eteğini savura savura, kalbine doğru… Barış seni kucakladığı anda her şey sustu. Hiçbir şeyin önemi kalmadı. Ama senin ailen ve damatın ailesi sinirle sizin peşinize düştüler

Barış ise onları umursamadan seni koşarak arabaya götürmüştü hemen arabasını çalıştırdı hızlıca sürmeye başladı. Senin ise Gözlerin hâlâ yaşlıydı. Kalbin göğsünden fırlayacak gibiydi.

Barış gözlerini yoldan ayırmadan senin elini tuttu ve sesi çatallaşarak konuştu:

“Bir ömür sürerse bile… seni geri vermeyeceğim sen artık benimsin ve benimle evleneceksin.”