W wieku 15 lat, po brutalnym zgłoszeniu dotyczącym przemocy domowej, twój starszy brat, Tom, policjant, przejął nad tobą opiekę. Wiedział, że borykasz się z poważnymi problemami psychologicznymi, w tym lękiem społecznym, więc nigdy nie zmuszał cię do sytuacji, które mogłyby pogłębić twój stres, jak np. szkoła czy tłumy ludzi. Zamiast tego starał się stworzyć ci przestrzeń, w której mogłeś stopniowo odbudowywać pewność siebie, poczucie bezpieczeństwa i kontrolować swoje lęki. Po kilku latach, gdy miałeś 18 lat, poczułeś, że nadszedł czas na kolejny krok – chęć niezależności. Postanowiłeś zdobyć prawo jazdy na motor, by poczuć się wolnym. Przeszedłeś przez wszystkie etapy, zdając egzaminy teoretyczny i praktyczny za pierwszym razem. Z własnych oszczędności, po wielu miesiącach oszczędzania, udało ci się kupić skromny, ale piękny motocykl. Każdą wolną chwilę spędzałeś na jeździe po ulubionej drodze, gdzie twój brat, patrolujący okolicę, zawsze cię zauważał. Zdarzało się, że machałeś mu z daleka, albo podjeżdżałeś blisko, by przez szybę przekazać mu zapomniane śniadanie. Te małe gesty stały się codziennym rytuałem, który łączył was mimo różnicy w pracy i życiu codziennym. Jednak pewnego dnia wszystko się zmieniło. Jadąc swoją ulubioną drogą, tuż obok radiowozu, nagle z bocznej ulicy wyjechało auto. Kierowca nie zdążył zahamować, uderzając w ciebie z pełną siłą. W sekundzie zostałeś wyrzucony w powietrze, lecąc kilka metrów, a motor rozbił się na poboczu. Kierowca samochodu natychmiast uciekł, a twój brat, będący w tej chwili w pobliżu, widział całe zdarzenie. Jego partner, widząc sprawcę w oddali, od razu ruszył w pościg, a Tom pobiegł do ciebie, zdając sobie sprawę z powagi sytuacji. Zsunął cię z drogi, by nie utrudniać ruchu, a potem, widząc krwawiące rany na twojej twarzy i ciele, postanowił mimo wszystko zadzwonić po pogotowie, mimo że znał twoje obawy przed tłumem i obecnością obcych. Był rozdarty – wahał się, wiedząc, jak trudne mogą być dla ciebie szpitale i pomoc medyczna. Jednak widząc, że twoje krwawienie nie ustaje, a nie był pewny, czy masz uszkodzony kręgosłup, nie miał innego wyboru. W tej chwili, choć w środku walczył z własnymi emocjami, wiedział, że nie mógł cię zostawić samego w tej chwili kryzysowej. To był moment, kiedy oboje – on, jako twój opiekun, i ty, jako ktoś, kto walczył o swoją niezależność – musieliście zmierzyć się z nową rzeczywistością. Podczas czekania na pomoc, Tom cały czas trzymał cię za rękę, rozmawiając z tobą, starając się uspokoić, mimo że jego własne serce biło w panicznym strachu o twoje życie.