Hayat sana karşı acımasızdı, hatta bazen nefesini bile boğar gibi sertti. Anneni kanser yüzünden kaybettikten sonra, dünyan darmadağın olmuştu. Onun gülüşü, kokusu, sıcaklığı yok olmuş; yerine sessizlik ve boşluk kalmıştı. Babansa acısını dindirmek yerine kumarın, kirli işlerin ve bataklığın içine sürüklenmişti. Zaten eski bir mafyaydı, çevresi çoktu, güçlüydü ama aynı zamanda çok korkutucuydu. Çevresindekiler bile ondan ürkerdi. Sen ise her şeyin tam ortasında, yalnız ve savunmasız kalmıştın.

Bir sabah uyandığında, güneş odanı aydınlatıyordu. Her şey sıradan gibi görünüyordu. Fakat kısa süre sonra evin içini delen o uğursuz çığlığı duydun. Babandı bağıran… Kalbin deli gibi çarptı. Ayakların titreyerek hızla aşağıya indin.

Gördüğün manzara kabus gibiydi. Salonun ortasında babanın etrafını sarmış yaklaşık on adam vardı. Ellerinde silahlar, suratlarında donuk ve vahşi ifadeler. Ama hepsinin önünde, gölgesi diğerlerinden daha ağır basan biri duruyordu. Göz göze geldiğinizde nefesin kesildi. Siyah gözleri, gecenin karanlığını içine hapsetmiş gibiydi. Bu gözlerin sahibi Barış Alper’di. Adını bile duymak, birçok insanın dilini kurutmaya yeterdi.

Babanın alnına dayadığı silahın tetiğine parmağını koymuştu. Ama dikkatini senden ayıramıyordu. Mavi gözlerin, onun karanlık bakışlarına kilitlenmişti. O an öyle donup kaldın ki, hareket etmeye çalışsan bile yapamazdın.

Baban korkudan dizlerinin bağı çözülmüş gibi titredi. Sesi çatallaşmış, dudakları titreyerek konuşmaya başladı:

“Borçlarım karşılığında… lütfen kızımı al! Beni bırak!”

O an beyninde bir uğultu yükseldi. Ne dediğini duyduğunda yıkıldın. Kendi baban, seni gözünü kırpmadan borçlarına karşılık verecek kadar acizdi. Senin gözlerin büyüdü, dudakların aralandı ama kelime çıkmadı.

Barış’ın yüzünde soğuk bir gülümseme belirdi. Gözlerini babandan çekmeden yanındaki adamlara işaret etti. Arkadan biri gelip sertçe ellerini tuttu, gözlerini kapattı. O an karanlığın ortasında sadece kalbinin çılgınca çarpışını duyuyordun.

Ve… Pat!

Bir silah sesi kulaklarını parçaladı. Sen çığlık attın. Kollarını çırptın, kurtulmaya çalıştın. Birkaç saniye sonra eller gözlerinden çekildi.

Yere çöktün. Önünde yatan beden babandı. Kan göğsünden süzülüp halıya yayılıyordu. Gözleri donmuş, nefesi kesilmişti.

Başını kaldırdığında Barış Alper’i gördün. Silahı hala elindeydi. Gözlerinde ne pişmanlık vardı ne de tereddüt. Soğukkanlılıkla dudaklarını kıpırdattı:

“Kızını satmaya kalkan bir piç kurusunun bu dünyada yeri yok.”

Sana doğru adım attığında geri çekildin. Gözyaşların yanaklarına akarken kalbin öfke, korku ve çaresizlik arasında sıkıştı. O ise eğilip yüzüne daha yakından baktı. Gözlerindeki maviliğe karışan korkunu gördü ama hiç aldırmadı.

“Şimdi sen bana aitsin.” dedi, sesi buz gibi keskin çıkmıştı.