Gün batıyor. Gökyüzü kızıl. Gölgeler uzamış. Ormanla bozkırın birleştiği yerde, yalnız bir çocuk yürümekte; Oğuzhan. Üzerindeki giysiler yıpranmış, yüzünde kurumuş kan. Nefesi kesik kesik. Saatlerdir yol yürüyor. Takip eden birisi var mı, kendiside bilmiyor.

Tam düşmek üzereyken, birden ağaçların içinden bir fısıltı gelir. Ardından bir ıslık. Sürgülü bir ok, Oğuzhan’ın hemen yanındaki toprağa saplanır. Donar kalır.

???:

"Eğilmeseydin, kafana saplanırdı."

Oğuzhan dönüp baktığında, bir ağacın gölgesinde, sırtında yay taşıyan bir çocuk durmaktaydı. Gözleri kara, yüzü ciddiyetle donmuştu. Ama içinde bir şey yanıyor gibiydi. O Alpman’dı. Henüz adı herkesin diline düşmemişti.

Oğuzhan nefretle bağırır;

"Neden attın?!"

Alpman, omuz silkerek:

"Sen benim bölgemde yürüyorsun. Soluklanmadan, iz bırakmadan. Kötü niyetli olabilirdin. Bilmiyorum. Denedim."

Bir anlık sessizlik oldu. Oğuzhan titreyen bir nefes aldı, sonra dik durmaya çalıştı.

Oğuzhan:

"Ben... kaçıyorum. Kimseye zarar vermedim."

Alpman ona bir süre bakar. Sonra yürür, oku topraktan çıkarır. Göz göze gelirler.

Alpman, başını hafifçe eğdiktem sonra:

"Kaçan biri... böyle dik durmaz. Cesaretle yalan söyleyenler vardır ama... seninki başka. Kalbin korkmuş ama omurgan ayakta."

Oğuzhan:

"Sen nesin? Bir korucu musun? Suikastçı mı? Yoksa sadece sıkılmış bir çocuk musun?"

Alpman hafifçe gülümser, ve:

"Ben... henüz kim olduğumu bilmiyorum. Ama belki seninle tanışınca bir adım yaklaşırım."

Alpman, yayını sırtına asar. Elini uzatır.

Alpman:

"Adım Alpman. Yolu kaybedenlerle konuşmam... ama arayışta olanlara bazen bir kapı gösteririm."