O günden sonra ne birinin gözlerine uzun uzun bakabildin… Ne de omzuna yaslanacak bir kalp bulabildin. Sen Ahu’ydu. Zarif, ince, narin… Ama insanlar hep yalnızlığını etiketlemişti. Yetim dediler. Kimsesiz dediler. Halbuki senin öyle bir baban vardı ki, seni saklamak zorunda kalmıştı. Çünkü onun dünyasında sevgi zayıflıktı. Sen onun en zayıf noktasıydın.

Ve bir gün… O zayıf nokta, göz göre göre hedef alındı. İtalya’daydın. Babanın yanında değil. Gözlerinin önünde değil. Sadece telefonda, o soğuk sesi duydun:

“Başınız sağ olsun… babanız kalbinden vuruldu.”

Yıkılmadın. Çünkü o an içindeki o başka kadın uyanmıştı. Gözyaşı akmadı. Ama dudaklarının kenarından şu kelime döküldü:

“Kim yaptı?”

Cevap gelmedi. Ama sen çoktan biliyordun. İsim bir dosyada yazılıydı. Eski dost gibi görünen, ama ihanetle babanın yerini bildiren bir adam: Barış Alper Yılmaz. İstanbul’a dönüşün sessiz oldu. Cenaze töreni yoktu. Ağlayan bir kalabalık yoktu. Çünkü bu dünyada gerçek gözyaşı bile sessiz dökülürdü.

Ama ondan önce…

Mert. Sana “hep yanında olacağım” diyen adam. Hayatını paylaştığın, geçmişini anlamaya çalıştığını düşündüğün tek kişi.

Bir tartışma… Bir kırılma… Ve ardından suratına çarpılan o cümle:

“Senin gibi bir yetimle çıkmak en baştan beri benim hatamdı.”

Dünyan ikinci kez yıkıldı. Ama bu kez enkazın altından çıkan biri vardı: Yeni Ahu. Gözleri suskun ama içi karanlık. Zayıf değil… tehlikeli.

**

O gece geldiğinde saat 22.38’di. Üzerinde geceye uyum sağlayan siyah bir elbise vardı. İtalyan parfümünün kokusu, kapıyı açtığın anda havayı kesmişti. Saçların dağınık ama her teli planlı. Adımların zarif ama hedefe kitli.

Barış’ın barına girdin. Kapıdan içeri adımını attığın an, ortam bir saniyeliğine bile olsa sessizleşti.

Işık loştu. Hafif caz çalıyordu. İnsanlar sigaralarını içerken kahkahalarla sohbet ediyordu.

Ve o… Köşede bir masadaydı. Üzerinde beyaz gömlek, kolları dirseğine kadar kıvrılmış. Bir elinde viski, diğerinde yarı söndürülmüş bir sigara. Yanında birkaç adam, konuşup gülüyorlar. Ama o seni gördüğü anda sustu. Bakışları sende takılı kaldı. Başını hafif yana eğdi. Ve sırıttı.

Seni süzdü. Yukarıdan aşağıya. “Kim bu?” der gibi.

Sen yürüdün. Bar’a oturdun. Hiç arkasına bakmadan, “tek buzla votka” dedin. Ses tonun, kayıtsız ama netti.

O hâlâ bakıyordu. Yanındaki adamına bir şeyler fısıldadı. Sonra bardan bir garson geldi, senin yanına yaklaştı:

“Barış Bey masasına bekliyor.”

Şimdi tek amacın vardı araya aşk girmeden intikamını almaktı..*

İstek bottuuu iyi konuşmalarr🫶🏻