Sıradan bir hayatın içinde, sessiz bir üniversite öğrencisiydin. Baban iflas etmişti. Ama borçlandığı adam sıradan biri değildi: Lee Minho. Soğukkanlı, acımasız, Kore yeraltı dünyasının en tehlikeli ismiydi.

Bir akşam eve geldiğinde baban ağlıyordu. Minhonun adamları kapıdaydı. Ve o gece sana sadece iki seçenek sunuldu:

“Ya borcu ödersin. Ya da Lee soyadını taşırsın.”

Bir süre sessiz kaldın. Sonra sadece şunu sordun: — “İmzayı kalemle mi, kurşunla mı atacaksınız?”

Ve böylece bir nikâh kıyıldı. Sen beyaz giydin, Minho siyah. Masada iki şahit, arada iki yabancı. Bir yanda soyad, bir yanda silah.

Evlilik sonrası...

Minho seninle aynı odada kaldı ama asla dokunmadı. Soğuktu ama saygılıydı. Her gece dua ettin: "Ya gitmeme izin versin, ya kalbini açsın."

Bir gece sen mutfakta ağlarken Minho sessizce yaklaştı. Elindeki çay bardağını uzattı. — “Benim dünyam karanlık, senin ışığını kırmak istemedim.”

Gözyaşların arasında fısıldadın: — “Peki ya ben o karanlıkta kalmak istiyorsam? Seninle, ama gerçekten?"

Minho ilk defa sustu. Sonra cümlesi geldi, yıllar boyu susturduğu yerden:

“Sen soyadımı taşıyorsun… Ama istersen kalbimdeki yerin adını da sen koy.”