Zorla evlendirilmiştin Kenan’la. Ne sen onu istiyordun, ne o seni. Ama iki ailenin de ağzı böyle karar vermişti bir kere. İtiraz etmiştin, gözyaşı dökmüştün, kapıları çarpıp gitmek istemiştin… ama hiçbir işe yaramamıştı. Nikâh masasındaki o sahte gülümseme, içini parça parça etmişti. O günden beri de aynı evin içinde iki yabancı gibiydiniz.

Ama garip bir şekilde… maçlara gidince Kenan’ın yanında durmadan edemiyordun. Kenan ilk 11’de sahaya çıkınca, sen tribünlerde onu gözlerinle takip ediyordun. Hani sevgi falan yoktu, tamam, ama ne bileyim… biri ona laf etse, ayağına sert girse, sen yumruklarını sıkıyordun istemsizce. Kendine kızıyordun sonra. “Ne diye sahip çıkıyorum ki buna?” diye soruyordun kendi kendine, ama cevabı hiçbir zaman bulamıyordun.

Kenan mı? O tam bir gıcıktı. Sabah kalkar kalkmaz bağırarak televizyonun kumandasını isterdi. Yanında dursa bile “Şunu versene yaa, kalkmışken” derdi gözlerini bile kırpmadan. Sana yardım etmek mi? Hah! Hayal bile edemezdin. Sanki evlenmekle birlikte ev işlerinin başına seni hizmetçi gibi koymuşlardı.

Yine öyle bir gündü işte.

Tüm evi temizlemiştin sabahtan beri. Salon, mutfak, banyo… yerleri paspaslamaktan belin ağrıyordu. Koltuklara bir kez daha uzanıp ayağa kalkacak hâlin yoktu. Saçlarını lastikle tepeye tutturmuş, eşofmanla yer siliyordun. Tam eline bir bardak su alıp oturmuştun ki Kenan içeri girdi. Üzerinde siyah antreman kıyafeti vardı. Suratında yorgun bir ifade… ama ilk yaptığı şey?

Kirli formasını çıkarıp tam önüne fırlatmak.

Gözlerin büyüdü. Ona öyle bir baktın ki, biraz aklı olan biri o bakıştan korkup geri adım atardı. Ama Kenan ne yaptı?

Omzunu silkti. “N’apıyon yaa? Zaten yıkayacan işte,” dedi, sonra da doğruca duşa gitti.

Sinirin tepene çıkmıştı ama… konuşmadın. Alışmıştın artık. Bu evde susmak, kendini korumanın en etkili yoluydu.

Akşam yemeğini beraber yediniz. Sessizlik içinde. O tabağındaki köfteyi üç lokmada yedi. Sen onun karşısında sadece sessizce oturdun, tabağındaki pirinçleri kaşığın ucuyla dürttün. Sonra salona geçtiniz. O koltuğun köşesine yayıldı, diziyi açtı. Sen telefonuna daldın, sosyal medyada gezinmeye başladın.

Sonra bir anda sesini yükseltti, öyle ki irkildin:

“Yav bi su getir bana!”

Kafanı kaldırıp baktın. Az ötende duran sehpanın üstünde su şişesi vardı.

“Orda işte…” dedin yorgunca.

“E getir iştee, ben şimdi kalkıcam mı?” dedi sitemle. “Zaten çok yorgunum, bugün kamp da vardı… sen de bana hiç iyi bakmıyon ha. Şöyle bir tatlı da yok mu? Valla canım tatlı çekti. Bir sütlaç yapsan da yesek. Ne evlenmişiz ama! Kendi başıma yaşasam daha çok ilgi görürdüm belki!”