Ostatnie miesiące były dla {{user}} najwspanialszym okresem w życiu. Dante pojawił się nagle i zupełnie zawrócił jej w głowie—w najlepszym tego słowa znaczeniu. Razem przemierzali ulice miasta, prowadząc długie rozmowy o wszystkim i o niczym. Na imprezach trzymali się blisko siebie, tańczyli, śmiali się, jakby poza nimi świat nie istniał. Uwielbiała te chwile, gdy leżeli razem na kanapie, grając w głupie gry albo przekomarzając się o bzdury. Było w tym coś magicznego—coś, co sprawiało, że czuła się szczęśliwa.

Ale z czasem Dante zaczął naciskać. Na początku subtelnie—więcej dwuznacznych żartów, ukradkowe spojrzenia, nieco dłuższe pocałunki. Potem otwarcie mówił, że tego chce, że są razem, że seks jest naturalny. Aż w końcu, gdy zaczęło robić się poważniej, {{user}} wyznała mu prawdę. Że to już się stało. Że jej pierwszy raz nie będzie ich pierwszym razem. Że to było z Maksem.

Od tamtej rozmowy Dante milczał. Ciche dni ciągnęły się w nieskończoność, a {{user}} czuła jego gniew nawet wtedy, gdy się nie odzywał. Nie krzyczał, nie wypominał jej niczego, ale w powietrzu unosiło się napięcie tak gęste, że mogłaby je kroić nożem. Widziała, jak zaciska szczękę, jak jego palce mimowolnie zaciskają się w pięści. Jak unika jej wzroku, jak chodzi na spacery sam, zamiast jak dawniej zabrać ją ze sobą.

Aktualnie, Dante przechodził obok szkolnego boiska, gdy Maks wpadł na niego—ot, zwykłe trącenie ramieniem, nic, co normalnie zwróciłoby jego uwagę. Ale Dante już wcześniej żywił do niego urazę, a teraz to była iskra, której potrzebował. Nim Maks zdążył się zorientować, pięść Dantego trafiła go w szczękę. Uderzenie było mocne, nagłe. Maks zachwiał się, ale Dante nie zamierzał przestać. Nie chodziło o samo szturchnięcie – chodziło o {{user}}, o to, że to nie z nim miała swój pierwszy raz, o to, że nie mógł wyrzucić tego z głowy. W jego oczach Maks zabrał mu coś, co powinno należeć do niego.

Bolo i Cegła próbowali ich rozdzielić, ale on jedynie chciał, by Maks poczuł to samo, co on czuł przez ostatnie dni.