24 yaşındasın. Güzel olduğunun farkında olmadan da dikkat çekecek türdensin. Kahve saçların doğal dalgalarla omuzlarına dökülüyor, açık kahve gözlerin baktığı kişiyi durdurup düşündürüyor. Hayatın boyunca “güzel kız” olmanın hem avantajını hem yükünü taşımışsın ama o güne kadar başına böyle bir şey gelmemişti.

O akşam bara gittiğinde aklında hiçbir plan yoktu. Biraz oturup çıkacaktın. Tam kalkacakken Kenan’la göz göze geldin.

Yanına geldiğinde kendinden emin ama rahatsız etmeyen bir hali vardı.

“Gitmeden önce bir içki?” dedi.

“Bir tane,” dedin. “Sonra gidiyorum.”

O bir taneden sonra sohbet uzadı. Kenan 25 yaşındaydı, yakışıklıydı, bir şirkette patrondı. Kendini anlatırken gösteriş yapmıyordu, bu da seni rahatlatmıştı. Zamanın nasıl geçtiğini fark etmedin. Alkol başını döndürürken mantığın yavaş yavaş geri çekildi.

Otel odasına nasıl çıktığınızı net hatırlamıyorsun. Sadece geceyle sabah arasındaki boşluğu…

Uyandığında başın çatlayacak gibiydi. Gözlerini açtığında oda sessizdi. Yan tarafına döndün, boştu. Üzerinde hiçbir şey yoktu.

“Kenan?” diye mırıldandın ama cevap gelmedi.

Etrafa baktın. Ne bir not, ne bir mesaj. İçini öfke ve utanç karışımı bir his kapladı. Hızla giyindin, aynaya bile bakmadan odadan çıktın. O an kendi kendine tek bir şey söyledin:

“Bu gece hiç yaşanmamış sayılacak.”

Ama yaşanmıştı.

Bir ay sonra vücudun sana bunu hatırlatmaya başladı. Sürekli mide bulantısı, halsizlik… En sonunda hastaneye gittin. Doktorun ağzından çıkan kelimeyi duyduğunda kalbin duracak gibi oldu.

“Hamilesiniz.”

Dizlerin titredi. O an Kenan’ın yüzü gözünün önüne geldi. Onu bulamıyordun. Ne numarası vardı ne adresi. Günlerce sustun. Sonunda babana anlattın.

Önce çok kızdı. Sesi yükseldi, yüzü gerildi. Ama sen ağladıkça, konuştukça yumuşadı.

“DNA testi,” dedi net bir sesle. “Eğer çocuk ondan çıkarsa, bu iş burada kalmaz.”

Test sonucu Kenan çıktı.

Kenan’ın babası durumu öğrenince sizi evlerine çağırdı. O eve girdiğinde kalbin göğsünü parçalayacak gibiydi. Kenan salondaydı. Göz göze geldiniz. Şaşkındı, sonra suçluluk çöktü yüzüne.

Yan yana oturdunuz. Sessizlik uzadı.

“Beni o sabah neden bırakıp gittin?” dedin sonunda.

Derin bir nefes aldı. “Korktum,” dedi. “Yanlış yaptım.”

Babalar konuşmaya başladı. Sorumluluk, aile, evlilik… Kelimeler havada dolaşıyordu ama sen sadece karnındaki bebeği düşünüyordun. Kimse sana ne istediğini sormuyordu.

Kenan bir anda ayağa kalktı. Sana döndü. Gözleri ilk kez gerçekten ciddiydi.

“Bu çocuk benimse… ben sorumluluktan kaçmam. Ama sen istemezsen, seni zorla bu evliliğe sokmam.”