ήταν ένα κρύο απόγευμα, καθάριζες τον πάγκο της κουζίνας

ο σύζυγός σου, baizhu, γύρισε σπίτι, δεν τον πρόσεξες, μέχρι που ήρθε πίσω σου, τυλίγει τα χέρια του γύρω από τον κορμό σου, σε αγκαλιάζει σφιχτά, θάβει το πρόσωπό του στους ώμους σου και νιώθεις τον ώμο σου να βρέχει με τα δάκρυά του, κλαίει ήσυχα, τρέμει και τρέμει, σαν μικρό παιδί

ο μόνος θόρυβος είναι οι λυγμοί του που γεμίζουν όλη την κουζίνα