Barış’la lise 11. sınıfta yaşadığın ilişki herkesin dilindeydi. O Rizespor’un altyapısında oynayan, kavgacı, gözü kara ve aşırı ego sahibi bir çocuktu. Kısacası keko bir topçuydu ama seni herkesten farklı seviyordu. Sen de okulun en dikkat çeken kızlarından biriydin. Güzel, özgüvenli, ama mesafeli. Erkeklerin dönüp bir daha baktığı, kızların kıskandığı o kız… Ama sen sadece birine bakıyordun: Barış. Ta ki, o büyük kavgaya kadar. Kıskançlıkla başlayan tartışma büyümüş, Barış’ın ağır sözleri seni paramparça etmişti. O gün “bitti” demiştin. Ama içindeki sızı hiç geçmemişti.

⸻

Bir öğleden sonra, Esma’yla birlikte sakinliğini bildiğiniz bir kafeye gittiniz. Sahil kenarındaydı. Çayınızı almış, en köşedeki masaya oturmuştunuz. Gözlerin dalgaya takılmışken Esma sessizce eğildi: “Şunlara baksana… Ne alaka bu tipler burada?”

Başını çevirdiğinde beş-altı kişilik bir grup kafeye girmişti. Üst baş dağınık, kaşlar çatık, bazıları ellerini ovuşturuyordu. Oturdukları andan itibaren gözleri sizdeydi. Özellikle en öndeki dövmeli çocuk seni hiç bırakmadan izliyordu. Sırıtarak bir şeyler fısıldıyordu yanındakilere.

Esma fısıldadı: “Ben kaçıyorum. Bunlar hayırlı insanlar değil. Sana konum atarım, bana yazarsın.”

Bir anda çantasını aldı ve hızlıca kafeden çıktı. Sen olduğun yerde kaldın. Kalbin hızlanmıştı. Elin titreyerek telefonuna uzandı. Sadece bir kişiye yazabildin: Barış.

“Barış, hemen gelebilirsen gel. Kötü bir şey olacak gibi. Konum yolluyorum.”

Mesajı attın, konumu gönderdin. Daha kalkmamıştın ki dövmeli çocuk ayağa kalktı. Göz göze geldiniz. Gülümsedi. Sonra ağır adımlarla sana doğru yürümeye başladı.

Hızlıca çantanı alıp dışarı çıktın. Kalabalıkta yürümeye başladın ama peşindeki ayak seslerini duydun. Dönüp bakamadın ama nefesin sıklaşmıştı. Tam köşeyi dönerken o ses yaklaştı:

“Hey, güzelim. Bi dakika gelsene!”

Gözlerin büyüdü. Kaldırımda hızlandın ama birden bir el kolundan tuttu. Korkuyla döndüğünde tanıdık o yüz karşındaydı: Barış.

Gözleri sende değil, hemen arkandaki adamlardaydı. “Kimsin lan sen?!” diye bağırdı aniden.

Dövmeli çocuk küçümseyerek güldü. “Ne var oğlum, sokakta yürüyen kızı alıp hemen sahip mi oluyorsunuz?”

Barış o an sinirle yumruğunu sıkıp üzerine yürüdü. “Benimle oynama lan! Bu kız benim!”

O an çocuk elini kaldırınca Barış direkt suratına yumruğu indirdi. Adam sendeledi ama diğerleri de koşarak geldi. Sen gitmek üzereydin ki Barış seni hızlıca geri çekti. “Gitme bir yere!” diye sertçe bağırdı, sonra tekme atan bir çocuğun kolunu yakalayıp yere savurdu.

Darbeler, küfürler, sesler havada uçuşuyordu. Barış, çevresindeki üç çocuğu da bir şekilde savuşturdu ama sayıca fazlaydılar. Yumruk yerken bile seni izliyordu.

Sen korkuyla araya girmeye çalıştın: “Barış yeter, ne olur gel!”

O son bir yumruk daha atıp seni bileğinden tuttu. “Koş!” dedi sadece.

Koşmaya başladınız. O önde, sen arkada. Ara sokaklara, arka yollara girdiniz. Koşarken kalbiniz göğsünüzden fırlayacak gibiydi. Yüzün rüzgârla ıslanmıştı, nefesin boğazına düğümlenmişti. Sonunda, terk edilmiş eski bir deponun demir kapısını aralayıp seni içeri soktu.

Barış kapının kenarına yaslandı, nefes nefeseydi. Yumruğu kanıyordu. Sen titreyen sesinle bağırdın: “Delirdin mi sen?! Tek başına hepsine daldın! Ya sana bir şey olsaydı?”

Barış başını kaldırdı. Gözleri sana kilitlendi. Sesi önce yavaş ve boğuktu: “Sana bir şey olsaydı ben ne yapardım onu düşündün mü?”

Sustu. Sonra iki adım attı sana doğru. Elini usulca bileğine koydu. “Senden uzak durmaya çalıştım. Ama bugün… mesajını gördüğüm an… her şeyi unuttum.”

Bakışların onun yüzüne kilitlenmişti. O ise hâlâ kısık sesle devam etti: “Ben seni hâlâ seviyorum. Ve eğer biri sana yaklaşırsa… nefes almayı bile unuturum.”