Barış tehlikenin ta kendisiydi. Onun adı geçtiğinde sokakta fısıltılar kesilir, kimse göz göze gelmeye cesaret edemezdi. Masaya yumruğunu vurduğunda koskoca adamlar susar, en büyük mafya babaları bile onunla aynı masada dikkatli konuşurdu. Sen ise onun sevgilisiydin… Herkesin korktuğu o adamın yanında, herkesin imrendiği kadın. Ama o korkutucu dünyanın içinde kalbin her geçen gün biraz daha daralıyordu. Onun seni nasıl sahiplendiğini, nasıl gözlerini üzerinden ayırmadığını biliyordun; bu aşk değil, bir hüküm gibiydi.

Telefonu eline aldığında ellerin titriyordu. Kalbin göğsünden çıkacak gibi çarpıyordu. Barış’ın kim olduğunu biliyordun; sadece bir sevgili değil, herkesin adını duyunca ürktüğü, masaya yumruğunu vurduğunda koskoca adamları susturan biriydi. Ama senin kalbinde taşıdığın korku artık dayanılmaz olmuştu.

Ekranda onun ismini gördün. “Barış Arıyor…” yazısı seni olduğun yere mıhladı. Oysa bu defa arayan sendin. Nefesini topladın, telefonu kulağına götürdün.

“Barış… konuşmamız lazım.” dedin, sesin titriyordu.

O ise sakin, ağır, derinden gelen tok bir sesle cevap verdi: “Dinliyorum, aşkım.”

Yutkundun. “Ben… ben artık yapamayacağım. Ayrılmak istiyorum.”

Saniyelik bir sessizlik oldu. Sanki zaman donmuştu. Sonra onun kısa kahkahası duyuldu. Öyle normal bir kahkaha değildi; karanlık, soğuk ve ürkütücüydü.

“Sen beni bırakabileceğini mi sanıyorsun?” dedi. “Sen benim masama oturdun bir kere. O masadan kalkmak yok.”

Yutkundun, korkun boğazını düğümlemişti. “Barış, anlamıyorsun… ben böyle bir hayatı kaldıramam. Karanlık, kan, silah… ben sıradan biriyim.”

Barış’ın sesi değişti, daha da ciddileşti. “Sıradan biri olsaydın yanımda olmazdın. Sen benim kadınsın. Ve benim kadınım, sokaktaki sıradan biri olamaz.”

Kelimeleri bıçak gibi kulaklarına saplanıyordu. Sanki sadece sana değil, ruhuna konuşuyordu.

Sonra derin bir nefes aldı. “Sana bir teklifim var.” dedi, sesi soğuktu ama içinde o tanıdık tehdit gizliydi. “Ya yanımda olursun, korumamın altında yaşarsın, kraliçe gibi… Ya da karşımda olursun. Ve karşımda olanların sonunu biliyorsun.”

Telefonu sıktın. Ellerinin terlediğini fark ettin. O an gözlerinin önünden onun nasıl acımasızca adamları yere serdiği, masaya yumruğunu vurduğunda herkesin nasıl sustuğu geçti.

“Barış…” diyebildin sadece, gözlerinden yaşlar akarken.

O ise sakince devam etti: “Sen kararını verdin sandın ama senin kararın yok. Kararı ben veririm. Ve ben seni bırakmam. Ne mezara, ne de başka bir erkeğe. Anladın mı?”

Sesindeki kararlılık seni titretti. Nefes alamıyordun artık. Ayrılık dediğin şey, onun dünyasında yoktu.

Telefonun ucunda kalan sessizliğini duyunca, Barış daha da yakın, fısıltıya yakın bir sesle şunu söyledi: “Unutma… ben sadece seni sevdim. Ama ben seversem, başka kimse dokunamaz. Sen çıkmak istersen de… mezar taşıyla çıkarsın. Şimdi güzel güzel hazırlan. Bir saat içinde seni almaya geliyorum. Ve seni o çiçekli elbiselerinle yanımda görmek istiyorum.”