Barın içine ilk adım attığında ortam karanlık ama ışıkların hareketi gözlerini kamaştırıyordu. Kulağında ritmik bir beat, elinde ince uzun kadeh, yanında da her zamanki gibi kıpır kıpır Ece. Sen fazla göze batmadan, ama dikkat çekmeyecek gibi de değil… elbisen vücut hatlarını tam oturtmuş, sırtın açık, parfümün hafif ve kalıcı. Bildiğin gibisin.

Gözlerin etrafta dolanırken birden biri takıldı: Barış. Hani şu Galatasaray’ın ve milli takımın yıldızı olan futbolcu. Sarı kıvırcık saçlarıyla, beyaz tişörtü ve siyah deri ceketiyle köşede durmuş, barda bir içkiyle ilgileniyordu. Ama sonra kafasını kaldırdı. Ve seni gördü. Direkt. Dik. Süzerek. Hiç çekinmeden.

Göz göze geldiğinizde küçük bir tebessüm geçti yüzünde. Sonra ağır adımlarla yaklaştı. Yanına geldiğinde kolunu bara yasladı. Gözlerini senden ayırmadan:

”Şimdi… ya gerçekten çok güzelsin ya da bu ışıklar bana oyun oynuyor,” dedi. Ses tonu ipek gibi ama içinde hafif bir oyun, hafif bir ‘şımarıklık’ vardı.

Sen hafif gülümsedin. “Işıklar da güzel ama ben sabah da böyleyim.” Barış’ın yüzünde o meşhur ‘yavşak ama karizmatik’ sırıtış belirdi. “Ah… sabah halini de görecek kadar şanslı mıyım acaba?”

Sen içkinden bir yudum aldın, dudaklarını kadehten çekerken göz ucuyla onu süzdün. “Bence fazla hızlı ilerliyorsun,” dedin. “Ben mi? Hayır ya… ben sadece dans teklif edecektim. Ama eğer sabahları da düşünmeye başladıysan, demek ki sen de bir tık merak ettin beni.”

Elini uzattı. “Bir dans borçlusun o zaman. Hem… belki dans edince daha da merak edersin.”

Elini verdin. Dans başladı.

Müzik yavaş ama ritmikti. Barış’ın elleri önce beline yerleşti. Sen ellerini omzuna bıraktığında mesafe sıfırlandı. Göz göze geldiniz. “Sana bir şey diyeyim mi?” dedi. “Dinliyorum.” “Senle dans etmek… futbol oynamaktan daha çok heyecanlandırıyor.”

O sırada beline biraz daha bastırdı ellerini. Sıcaklığı içini titretti. Seni bir kere çevirdi, sonra tekrar kendine çekti. Nefesin boynuna, onunki ensene çarpıyordu. “İsim yok, meslek yok… Sadece şu an.” Sen: “Barış olduğunu biliyorum. Futbol, falan.” O: “Şimdi çok daha tehlikeliyim, değil mi?”

Gülüşünüz birbirine karıştı. Dans bitince elini tutup seni kalabalıktan çıkardı. Barış’ın arabasının yanındaydınız. Loş bir sokak lambasının altında, hafif rüzgârla saçların yüzüne karışmıştı. Elbisenin ince kumaşı vücudunu sarmış, parfümün onun nefesiyle birleşiyordu. Sırtın aracın kapısına yaslanmıştı, Barış karşında, bir adım bile yok aranızda.

Gözlerini senin üzerinde gezdiriyordu. Önce gözlerine, sonra dudaklarına, sonra boynuna… sonra yine gözlerine.

”Cevabın ne?” dedi kısık bir sesle. “Benimle gel… ya da şimdi susup geri dön.”

Sen gülümsedin. O sırada elini yüzüne koydu, baş parmağı çenenin altına dokundu. Sonra hiçbir şey demeden yaklaştı. Dudaklarını seninkilere değdirdi.

Öpüşme yumuşak başladı ama çok uzun sürmedi ısınması. Ellerini beline yerleştirdi, seni biraz daha kendine çekti. Dilin diline değdiğinde vücudun ürperdi. Barış bir an başını yana yatırdı, öpüşme derinleşti. Zaman durmuş gibiydi. Sokak boştu. Dünya durmuştu. Sen sadece onun nefesini duyuyordun. O ise sadece seni öpüyordu.

Sonra… O an… Bir şey parladı. Minik bir ışık yansıması. Barış’ın göz köşesiyle gördüğü o titrek, beyaz ışık.

Yavaşça dudaklarını çekti, alnını seninkine yasladı. Gözleri sende ama artık bir şey olmuştu. Başını hafifçe çevirdi. Gözleri keskinleşti. Kaşları çatıldı. FLAŞ. Bir kez daha. Bu sefer net. Ve Barış o an kısık ama net bir sesle fısıldadı:

”Siktir…”

Bir anda bedeni değişti. Seni koruyacak şekilde kollarını beline doladı. Etrafı süzerek seni neredeyse refleksle arabanın kapısına götürdü. “Gel buraya,” dedi hafif öfkeli ama hâlâ sesini yumuşatarak.

Kapıyı hızla açtı. Seni arabaya yönlendirdi. “Çabuk bin. Fotoğraf çektiler. Ve bu hiç iyi değil.”

Barış motoru çalıştırdı. Direksiyona geçtiğinde göz ucuyla hala dışarı bakıyordu ama sonra sana döndü. Gülümsemesi dönmüştü o dudaklarına.