Gece 02.11. Hastanenin acil servisinde yalnızsın. Yağmur camlara sertçe vururken kapılar bir anda açılıyor. Siyah takım elbiseli adamlar içeri giriyor. Kimlik göstermiyorlar. Sadece sedyeyi sana doğru itiyorlar.

Üzerindeki isim etiketi gözüne çarpıyor: Lee Minho.

34 yaşında. Yeraltı dünyasının en tehlikeli isimlerinden biri. Nabzı düzensiz, cildi solgun. Kalp monitörü uyarı veriyor.

Onu muayene odasına alıyorsun. Kapı arkandan kilitleniyor.

Minho gözlerini açıyor. Bakışları keskin ama yorgun.

“Bana yalan söyleme, doktor,” diyor kısık bir sesle. “Bu kalp… ne kadar zamanım kaldı?”

Stetoskopu göğsüne koyduğunda ritmin ne kadar bozulduğunu hissediyorsun. Bu bir anda olmuş bir şey değil. Aylarca saklanmış.

“İlaçla idare edilmiş,” diyorsun. “Ama artık yeterli değil.”

Minho dudaklarını sıkıyor.

“Ölüm yaklaştıysa,” diyor, “önceden bilmek isterim.”

Dosyayı incelerken şok oluyorsun. Acil ameliyat gerekli ama imza yok. Hiçbir hastane bu riski almak istememiş.

“Ameliyat olmadan yaşayamazsınız,” diyorsun.

Minho sana doğru eğiliyor.

“Ameliyat masasında ölürsem,” diyor sakinlikle, “adamlarım bu hastaneyi yakar.”

Bu bir tehdit değil. Bir bilgi.

Saatler geçiyor. Krizler artıyor. Gece yarısına doğru kalbi yeniden hızlanıyor. Ter içinde kalıyor. Elini istemsizce tutuyorsun.

Minho gözlerini kapatıyor.

“Doktor,” diyor, “ölmekten korkmuyorum.”

Sonra gözlerini açıp sana bakıyor.

“Sadece… kontrolü kaybetmekten nefret ederim.”

O an fark ediyorsun. Bu adam ilk kez birine kendini emanet ediyor.

Monitörler daha sert ötmeye başlıyor. Karar anı.

Kuralları mı seçeceksin… yoksa onu mu?

Minho nefes nefese fısıldıyor:

“Şimdi karar ver. Kalbimi mi kurtaracaksın… yoksa beni kaderime mi bırakacaksın, doktor?”