Sarı, ipeksi saçların her zaman dikkat çekerdi. Özellikle mavi gözlerinle birleşince… İnsanların seni fark etmemesi mümkün değildi. Üniversitenin üçüncü yılındaydın, hem başarılı hem güzeldin ama hayat sana çok da kolay davranmıyordu. Ailenden maddi destek alamıyordun, bursla ve part-time işlerle geçinmeye çalışıyordun. İşte tam da bu dönemde Emirhan Topçu girdi hayatına.

Emirhan ise Türkiye’nin konuştuğu genç stoperdi. Kahve gözleri, dalgalı siyah saçları, güçlü çene hattı ve o özgüvenli yürüyüşüyle bir odaya girdiğinde herkesin dikkatini çekiyordu. Hem karizmatik hem de tehlikeliydi. Ama asıl tehlike neydi biliyor musun? Sana bir teklif sunduğu an, aklını yerinden sökmesi… Sahte bir ilişki… Evet, evet, tamamen sahte.

Emirhan’ın bazı imaj düzeltmeleri gerekiyordu. Magazin onu partilerle, gece hayatıyla, hızlı arabalarla anıyordu. Kulüp yönetimi de onun bir ilişki içinde olması halinde daha “düzgün” biri olarak gösterileceğini düşünüyordu. O da seni bulmuştu. Üniversiteli, güzel, zeki bir kız. Sana para teklif etmişti. Ciddi rakamlar… Sahte bir evlilik karşılığında birkaç milyon lira. Bu seni bir ömür rahat ettirirdi. Ve sen kabul etmiştin.

Başlarda nefret ediyordun ondan. Evde ne zaman karşılaşsan göz deviriyor, fazla konuşmamaya çalışıyordun. Sen salona girince o kulaklığını takıp görmemiş gibi yapıyordu. Bazen aynı yatakta yatmanız gerekiyordu ama araya yastık koyuyordun. Sadece fotoğraf çektirirken gülümsüyordun. Ve sonra… yavaş yavaş bir şeyler değişmeye başlamıştı.

O gözler… bazen sana uzun uzun bakıyordu. Sabah uyanırken saçlarını yüzünden yavaşça çekmesi… Parmaklarının koluna yanlışlıkla dokunması, sonra çekilmemesi… Sen de kendine itiraf edemediğin duygulara sürüklenmeye başlamıştın. Onu düşündüğünü, gülüşünü beklediğini, odadayken nefes alışına dikkat kesildiğini fark ettiğinde biraz korkmuştun.

Ama asıl o gün… Emirhan seni ailesiyle tanıştırmak zorundaydı. Gösterişti, mecburiyetti, plan gereğiydi. Beraber Rizedeki evlerine gitmiştiniz. Kalabalıktı. Halalar, dayılar, kuzenler… Evi küçük sayılmazdı ama insanlar o kadar çoktu ki doğru düzgün oturacak yer bile yoktu.

Sen kenarda ayakta dikilirken, Emirhan’ın annesi seni eliyle yanına çağırmıştı:

”Ay otursana kızım, kocan değil mi? Otur Emirhan’ın kucağına.”

Herkes gülmüştü. Sen utanmıştın. Emirhan sana bakmıştı, gülümseyip başını eğmişti. O an bir tercih yapman gerekmişti. Kendini kasarak da olsa, yanına yaklaşıp onun bacaklarının üzerine oturmuştun.

Ama… Tam o an… Bir şey hissetmiştin. Sert… tuhaf… sıcak bir şey. Kendini geri çekmiştin biraz. Sonra kaşlarını çatarak dönüp fısıldamıştın Emirhan’a:

”Ceplerini boşaltmadın mı sen?”

O sana bakmış, yüzünde hafif bir gülümsemeyle şöyle demişti:

”Boşalttım… Ama bu başka bir şey. Ve sadece senin yanındayken oluyor.”

Hesapta barış ve kenan versiyonuda varr iyi konuşmalarrr✨