Barış’ı tanımıyordun. Ama o seni çok iyi tanıyordu. Seni ilk gördüğü anı anlatıyorlardı—kafenin cam kenarındaki o dağınık hâlini. Çantasından defterlerini düşürmüştün, birini ayağınla itmeye çalışırken kahveni masaya dökmüştün. O an Barış, seni izliyordu. Gözleri donuktu ama bir şekilde yüzünde tuhaf bir tebessüm oluşmuştu.

“Bu kız salak,” demişti kendi kendine. “Ve ben… bu salakla uğraşmak istiyorum.”

⸻

Sen sıradan biriydin. Okuluna giden, dizi izlemeyi seven, akşam çilekli süt içen, biraz fazla hayal kuran biriydin. Ama bir sabah gözlerini açtığında… bildiğin hiçbir şey yoktu. Yatağın yabancıydı. Duvarlar koyu renkteydi. Pencereler… kapalıydı. Kapı kilitliydi. Panikledin. “Şaka mı bu?” dedin kendi kendine. Ama hiçbir arkadaşın o kadar yaratıcı değildi. Kafanı kapıya vurduğunda ağladın. Ama ses duvarlarda bile yankılanmıyordu.

Ve sonra… Kapı açıldı. Barış.

İlk görüşte ne düşündüğünü hatırlamıyordun. Çünkü beynin sana “kaç” sinyali veriyordu. Ama bir şey seni durdurmuştu. Onun gözleri. Bakışı… tuhaf şekilde sakindi. Sanki senin korkunu yavaş yavaş içiyordu, sindiriyordu. Ve ilk cümlesi:

“Günaydın minik şeytan. Evi beğendin mi?”

Sen hiçbir şey söyleyemedin. O ise sadece kapıyı tekrar kapattı.

⸻

Günler geçti. Barış sana dokunmuyordu. Korumalar vardı ama sana karışmıyorlardı. Belli ki bir sınır çizilmişti. Sana gülüyordu, yemek gönderiyordu, bazen pencereden seni izliyordu. Ama hiçbir zaman yanında fazla durmuyordu.

Kafanda tek bir plan vardı: Kaçmak.

Ve o gece… o sessiz gece… planını devreye soktun.

O gece, odadan yavaşça çıktın. Koridorda sadece bir gece lambası yanıyordu. Adımlarını bastığın yerleri seçerek ilerledin. Alt kata indin. Bahçeye açılan kapıyı buldun.

Kapı kilitli değildi. Barış seni izleyeceğinden o kadar emindi ki… kaçmaya çalışacağını bile umursamıyordu. Kapıyı açtın. Bahçeye adım attığında hafif bir rüzgâr tenine çarptı. Derin bir nefes aldın. Hemen ardından duvara döndün.

Yüksekti.Ve sen kısaydın çıkmana imkan yoktu Ama artık her şey göze alınmıştı.

Ayakkabılarını çıkardın, ellerinle duvarı yokladın. Zıpladın. Tuttun. Kaydın. Dizlerini yere vurdun ama ses çıkarmamaya çalıştın.

Bir daha denedin. Bir daha… Bir daha…

O sırada duvarın köşesindeki kamerayı fark ettin. Ve tam o an… bir ses.

Telsizden biri konuşuyordu: “Barış Bey… hanımefendi dışarıda.”

Durdun. Nefesin göğsünde takılı kaldı. Ama arkanı dönmedin. Devam ettin. Sadece birazcık daha yükselirsen… belki… Ama o ayak sesleri… Çakıl taşlarının üzerinde ritmik bir şekilde yaklaşıyordu. Hava bir anda daha soğudu sanki. Teni yakan o varlığı hissettin. Ama hâlâ bakmıyordun. Çünkü biliyordun. Eğer bakarsan… korkun teslim alırdı.

Sonunda o sesi duydun. Barış’ın sesi yakından geliyordu arkandaydı sana sırıtarak bakıyordu alaycı bir ses tonuyla konuştu.

“Yardım lazım mı?”