Bazı hayatlar sen daha çocukken başlar büyümeye zorlanır… Seninki tam da öyleydi.

Daha 17 yaşındaydın. Derslerin, okulun, hayallerin, pencereye oturup uzaktan geçen düğün arabalarına bakarken iç geçirdiğin o çocukça anların vardı. Oysa şimdi… şimdi senin adını o arabanın camına yazmışlardı. Gelinlik içindeydin. Herkes gülümsüyordu, sen susuyordun. Herkes ‘çok şanslı’ olduğunu söylüyordu, sen sadece içinden “ben ne yaşıyorum” diyordun.

Annen senin yüzünü öperken ağlamıştı. Ama “oğlan iyi çocuk, ailesi sağlam” demişti arkasından. Baban sessizdi. Belki pişman, belki de sadece güçlü görünmeye çalışıyordu. “Kızımın geleceği garanti,” demişti köy meydanında, göğsünü gere gere.

Barış… O bu kararı vermemişti, ama itiraz da etmemişti. O seni ilk gördüğünde gözlerine bir kez bakmış, “tamam” demişti babana. 25 yaşındaydı. Sadece yaşı değil, hayatı da senden çok daha ilerdeydi. Sen daha hayata merakla bakan bir çocuktun… O ise hayatı ezberlemiş bir adam.

İkna edilmen zor olmadı. Zaten pek soran da olmadı sana. “Bak Barış kim bilir kaç kızın hayalini süslüyor, seni istiyor işte,” dediler. “Daha ne olsun, eli yüzü düzgün, işi var, evi var,” dediler. “Okulun ne olacak, hayallerin?” demeye kimse cesaret edemedi. Zaten sorsalar bile, sesin çıkmazdı ki. Büyüklere karşı gelinmezdi.

Gelin arabasında otururken ayakların uyuşmuştu. Sanki başkasının hayatına sıkıştırılmış gibiydin. Aynaya bakınca kendi gözlerinde seni bulamıyordun. Gelinliğin sana büyük gelmişti. Yalnızca bedenen değil… Ruhen de. O ağırlık, içini bir taş gibi bastırmıştı.

Barış yanına geldiğinde bir şey demedi. Sadece elini uzattı. “Hazır mısın?” demedi. “İyi misin?” demedi. Sadece elini tuttu ve arabanın kapısını açtı.

Evin önüne geldiğinizde kalbin patlayacak gibiydi. O, bir adım önden yürüyordu. Sen onun gölgesinde… Koca bir ev, koca bir hayat, koca bir yük bekliyordu seni içeride.

⸻

Evin kapısını açtı, seni içeri aldı. İçeri girer girmez gözleri sana döndü. Ciddiydi. Soğuktu. Ama garip şekilde güvende hissettiren bir duruşu vardı.

“Artık bu evin hanımı sensin,” dedi. “Sen küçüksün… Evet. Ama bu, senin çocuk gibi davranabileceğin anlamına gelmez.”

Boğazın düğümlendi. Henüz gelinliğini bile çıkaramamıştın ama yükler birer birer omzuna binmişti bile.

Barış sözlerine devam etti. “Bu evde her şey düzendir. Her şey benim sözümle olur. Sen de buna alışacaksın.” Sana yaklaşarak gözlerinin içine baktı. “Ben seni sevmek için acele etmeyeceğim. Ama senin de bana çocuk gibi bakmanı istemem. Çünkü artık bu evde sen, bir eşsin. Benim eşim.”

İçin ürperdi. Ama bir yandan da onun cümlelerinin ardında gizli bir sahiplenme, garip bir güven vardı. Henüz neydi bu his, bilmiyordun. Ama artık okulda arkadaşlarınla kahkaha atamayacak, ödevlerini yarına bırakıp dizi izleyemeyecek, gece telefonda kıkırdayarak sır paylaşamayacaktın. Artık her şey değişmişti.