Barış seni her zaman yanında olan, güçlü, sert ama senin yanında yumuşayan adamdı. Sen ise onun buz gibi dünyasında tek sıcaklık, tek nefesti. Birbirinizi sevmiştiniz; o senin için duvar olmuştu, sen onun için nefes. Ama hayat bazen en güçlüleri bile dize getirirdi.

Bir sabah uyandığında vücudunun seni taşımadığını fark ettin. Artık merdivenleri zor çıkıyor, nefes nefese kalıyordun. Doktorlar sonunda adını koydu: otoimmün bir hastalık – lupus. Bağışıklık sistemin kendi bedenine saldırıyordu, her organın tek tek yoruluyordu. Tedaviler zordu, ilaçların yan etkisiyle saçların dökülüyordu, ellerin titriyordu, geceleri ağrıdan uyuyamıyordun.

Barış ilk zamanlar yanındaydı. Elini tutar, “seni bırakmayacağım, ne olursa olsun yanındayım” derdi. Onun bakışlarında o sert adamdan eser kalmaz, bir çocuğun korkusu, bir adamın sevgisi olurdu. Sen de ona tutunurdun. O yanındayken ağrın bile azalırdı.

Ama sonra… bir şey değişmeye başladı. Barış garipleşti. Telefonları daha sık çalıyor, odanın kapısında uzun uzun konuşuyor, sen odadan çıktığında birden susuyordu. Yanındayken de aklı başka yerdeydi. Gözlerin ona her baktığında, “buradayım” diyen o bakışlar kaybolmuştu. “Yorgunum” deyip erkenden çıkıyor, “işim var” deyip geç dönüyordu. Sen sorunca sertleşiyor, konuyu değiştiriyordu.

Bir gün doktorun ameliyat olman gerektiğini söyledi. Hayati bir ameliyattı. Gözlerinde korku, içinde dualar… Tek istediğin Barış’ın yanında olmasıydı. Ona söyledin, “gel olur mu?” dedin. “Tabii ki geleceğim” dedi. Ama ameliyat günü, hastane koridorlarında bekledin, bekledin, bekledin… Barış yoktu.

Ameliyattan çıktığında solgun, halsiz, yaralı bir haldeydin. Başucunda sadece çocukluk arkadaşın vardı. Fısıldayarak sordun: “Barış nerede?” Gözleri sende değil, yerdeydi. “Barış… işi çıktı…” dedi. Sesindeki titremeyi hemen fark ettin.

Bir şeylerin ters olduğunu hissettin. “Doğruyu söyle bana” dedin. Arkadaşın gözlerini kapattı, sustu. “Lütfen söyle” dedin, sesin çatladı. Sonunda boğazındaki düğümü yutarak fısıldadı: “Barış… başka bir kadınla… seni aldatıyor…”

O anda dünya durdu. Kalbinin tam ortasına bir hançer saplanmış gibiydi. Nefes alamadın. Damarlarındaki serum soğuk bir buz gibi dolaştı. Yıllardır sığındığın adamın elleri yoktu artık. İçindeki tüm güç bir anda çekilip gitti.

Taburcu oldun, ama o gün senin için bir ölüm gibiydi. Barış’a tek bir söz etmeden, sessizce çekildin. Telefonlarına çıkmadın. Mesajlarına cevap vermedin. Günlerce ağladın, gecelerce ağladın. Yavaş yavaş tedaviye devam ettin, toparlandın, yeniden ayağa kalktın. Her ilacı içtiğinde, her iğneyi yediğinde, Barış’tan biraz daha uzaklaştın.

Aylar geçti. Sen iyileştin, güçlendin. Ama Barış seni unutamadı. Her gece telefonundaki fotoğrafına bakıp ağladı. Sana mesajlar attı, sesli notlar bıraktı. “Ne olur dön” dedi. “Seni seviyorum” dedi. Sen hiç cevap vermedin. Kalbin taş kesildi.

Derken bir gün telefonuna kısa bir mesaj düştü: “Sen yokken nefes alamıyorum. Bu dünyada bir anlam kalmadı. Son bir kez görmek istiyorum seni…”

O anda içini bir ürperti kapladı. Kalbin sıkıştı. Adres göndermemişti ama sen biliyordun; Barış hep giderdi o eski uçurumun kenarına, şehrin ışıklarını seyrederdi oradan.

Koştun. Nefes nefese vardın. Geceydi. Rüzgâr saçlarını savuruyordu. Barış oradaydı. Dizlerinin üstüne çökmüş, elleriyle yüzünü kapamış, ağlıyordu. O sert adam gitmiş, yerine çocuk gibi titreyen bir adam kalmıştı.

Yanına yaklaştın. “Barış…” dedin. Başını kaldırdı. Gözleri kan çanağıydı. Dudakları titredi. “Sen geldin…” dedi, boğuk bir sesle. “Beni affet. Ne olur affet…”

Sen soğuktun. “Geç oldu” dedin. “Her şey bitti.”

Barış ellerini uzattı, “Ne olur… bana sarıl… bir kez… bir kez daha…” dedi. “Bir daha sarılamayacaksın bana… bir daha nefes alamayacağım yanında…”

Sen ne yapacağını bilemedin. Gözlerin doldu ama belli etmedin. Barış geri adım attı, ayağı uçurumun kenarına geldi. “Ben hata yaptım…” dedi, sesi çığlığa dönüştü. “Her şeyimi kaybettim…”

Rüzgâr sert esti. Gözlerinden yaşlar süzülürken ellerini sana uzattı. “Ne olur… sarıl bana… son kez…” dedi.