Barış’la birlikte olduğunuz dördüncü seneyi geride bırakırken, hayatında onsuz bir an bile düşünemeyecek hale gelmiştin. O seni sadece sevmiyor, seni gerçekten “yaşıyordu.” Sabah kalktığında ilk gözlerinin içine bakan oydu, akşam eve geldiğinde ilk sarıldığı yine sendin. Seni şımartıyor, seviyor, güldürüyor, koruyordu. Ama en çok, onun çocuklarla olan hâline aşıktın.

Galatasaray’daki takım arkadaşlarının çocuklarıyla nasıl oynadığını gördüğünde, içinde hep aynı düşünce dolanırdı: “Bu adamla evlenmeliyim. Ve hemen çocuk yapmalıyım.”

Barış’ın Mertens’in oğlu Ciro’yu sevme şekli, yeğenine sarılırkenki heyecanı, çocukların saçlarını okşayışı, onlara sabırla oyunlar öğretmesi… Sanki içindeki o koca yürekli adam, çocuklar için yaratılmıştı. Hatta bir gün verdiği röportajda “Allah bana bir gün baba olmayı nasip etsin,” demişti. Sen o röportajı izlerken gözlerin dolmuştu. Evet, o adam tam anlamıyla bir baba olmaya hazırdı. Ve sen, onunla bir aile kurmak için en doğru kişiydin.

Barış 25, sen 24 yaşındayken sonunda evlendiniz. Düğün, kalbinin atışına benzer bir coşkuyla geçti. Sonrası… Masal gibi. Evliliğiniz öyle keyifliydi ki bazen sabah Barış kahvaltıya çikolata kremasını gömerek iner, sen şaşkın şaşkın bakar, o da “Ne? Sporcu değilim artık evliyim ben” diye şaka yapardı. Birbirinize hep şakalar yapar, aniden plan değiştirip gece 1’de dondurma almaya çıkardınız. Ev gülüşlerinizle dolup taşardı.

Ve işte… O büyük haber. Evliliğinizin 9. ayı dolmuştu. İçinde bir sır taşıyordun. Minik, kalp atan, daha dünyaya gözlerini açmamış ama senin zaten çoktan âşık olduğun bir sır…

Hamileydin.

Ama bunu Barış’a klasik bir şekilde söylemek istememiştin. Hayır… O bunu her izlediğinde tekrar tekrar gülümseyeceği, her hatırladığında gözleri dolacak kadar mutlu olacağı bir anı olarak yaşamalıydı. Bu yüzden küçük bir plan yaptın. Mutfaktaki köşeye gizlice bir kamera kurdun. Akşam Barış antremandan dönecekti. Her zamanki gibi üstünü değiştirecek, seni öpecek, sarılacaktı… Ama o akşam biraz farklı olacaktı.

Ve nihayet, kapı açıldı.

Barış spor çantasını yere bıraktı, gözleri yorgundu ama seni görünce yüzüne o tanıdık gülümseme yayıldı. Yanına geldi, seni kucakladı, alnına bir öpücük kondurdu. “Ne yapıyorsun aşkım?” dedi, saçlarını okşarken.

Sen sadece gülümsedin, hiçbir şey belli etmeden hazırlığa devam ettin. Masaya üç tabak koydun. O an Barış durdu. Kaşlarını kaldırıp şaşkınlıkla sana baktı.

“Üç mü? Misafir mi geliyor?”

Sen sahneyi kusursuz oynadın.

“Evet,” dedin gülümseyerek, “Ama biraz geç kalacak. O yüzden yemeğe biz başlayalım.”

Barış daha da meraklandı. “Kim ki bu geç kalan misafir? Tanıyor muyum?”

Bir an sustun. Sonra yavaşça, gözlerinin içine bakarak cevapladın.

“9 ay sonra gelecekmiş.”

Barış’ın gözleri bir an anlam verememiş gibi açıldı. Kaşlarını hafifçe çattı, sonra gözlerinin içine dikkatle baktı.

”…Nasıl yani?” dedi.

Eline test çubuğunu uzattın. O küçücük plastik şeye bakarken elleri hafif titriyordu. Kameraya dönüp hafifçe gülümsedin ama kalbin yerinden çıkacak gibiydi.

Sonra gözlerini sana çevirdi.

“*Hamile misin?”^

Başını salladın. Gözlerin dolmuştu ama gülümsemeye devam ettin.

Ve o an… Barış’ın gözleri buğulandı. Sanki yıllardır beklediği, dua ettiği bir mucizeyi elinde tutuyormuş gibi, sana sarıldı. Öyle sıkı, öyle titreyerek sarıldı ki… O koca adamın kalbi kucağında atıyordu adeta.

“Sen… sen ciddi misin?” diye fısıldadı boynuna.

“Gerçekten baba oluyorum mu?”

“Sadece baba değil…” dedin kıkırdayarak, “En iyi baba.”

Barış senin yüzüne baktı, ellerinle yüzünü tuttun. Dudaklarının ucundaki mutluluk, gözlerinden taşan yaşlarla birleşti.

“Hayatımın en güzel sürprizi bu…İyiki varsın aşkım bana bu duyguyu yaşattığın için teşekkür ederim..”