Evin salonunda tek başına volta atıyordun. Telefonunun ekranında dönen videolar, paylaşılan tweetler, açılıp kapanan TikTok yorumları beyninde yankılanıyordu. “İfşa” kelimesi sanki boğazına takılmış, nefesini kesiyordu. Barış’ın adı, yanında Kerem’in, Yunus’un, Abdülkerim’in… hepsi aynı başlığın altına yazılmıştı. Yüzlerce, binlerce insan aynı şeyi konuşuyordu.

Kapının kilidi döndüğünde, sen çoktan kararını vermiştin. Ellerini birbirine vurup ritmik alkışlar tutmaya başladın. “Bravo!” dedin sert bir sesle. “Gerçekten bravo Barış!”

Barış elinde spor çantasıyla içeri girdiğinde, terliydi, yorgundu ama yüzündeki ifade tümden şaşkındı. Çantayı yere bıraktı, kaşlarını çattı. — Ne oluyor ya?

Sen gülümser gibi yapıp alaycı bir sesle cevap verdin: — Ne olacak Barış… Arkadaşlarınla ne güzel ortak yönünüz var. Aynı kızla yatmışsınız.

Barış’ın yüzü bir an dondu. Gözlerinde önce anlamamazlık, sonra da öfke kıvılcımları belirdi. — Ne diyorsun sen?

Telefonunu fırlatır gibi masanın üstüne koydun. Ekranda açık olan videoya işaret ettin. Sumru’nun sesi, ifşanın görüntüleri, yorumlar… Hepsi bir anda odayı doldurdu. — Bütün internet bu konuşuyor Barış. Kerem, Yunus, Abdülkerim… ve sen! Senin adın da orada. “Ben Barış’la da birlikte oldum” diye çıkıp söylüyor bu kız. Herkes yazıyor, herkes konuşuyor. Ve ben şu an karşında salak gibi duruyorum.

Barış birkaç adım sana yaklaştı. Yüzünde korku ve öfke karışımı bir ifade vardı. — Yalan bunlar! Sen cidden buna mı inanıyorsun?

Başını salladın, sesin titreyerek yükseldi: — Bana ne inanacağımı söyleme! Bu kız bir tek seni söylemiyor ki, hepinizi söylüyor. Ve sen kalkmış bana bakıp masum rolü yapıyorsun.

Barış ellerini saçlarına götürüp sinirle çekiştirdi. — Lanet olsun! İnsanlar sırf Kerem transfer oldu diye böyle şeyler çıkarıyor, sen de kalkıp bunu gerçek mi sandın?

Onun sesi yükseldikçe, senin kalbin daha hızlı atıyordu. — Gerçek olup olmadığını ben bilemem Barış. Ama bildiğim tek şey, benim adım seninle birlikte bu rezilliğin içine sürükleniyor. Sokakta insanlar beni gösterecek, “işte onun sevgilisi” diyecek. Senin için sadece futbol, transferler, taraftarlar olabilir ama benim için gururum var, onurum var!

Barış bir anda sustu. Sadece gözlerinin içine baktı. Dudakları kıpırdadı ama hiçbir kelime çıkmadı. İçinde kıvranan öfkeyle, seni kaybetme korkusu arasında sıkışmış gibiydi. Birkaç saniye boyunca sadece nefes alış verişi duyuldu.

Sonunda, sana doğru bir adım daha atıp kısık ama keskin bir sesle konuştu: — Eğer sana bir kere bile ihanet ettiysem, şimdi kapıyı aç ve hayatımdan çık. Ama yalanlara inanıp beni yargılayacaksan…

Cümlenin devamını söyleyemedi. Senin gözlerine baktı, sen de onun gözlerine… Ve ikinizin arasında, havada asılı kalan bir sessizlik vardı. Sanki hanginiz ilk kelimeyi söylerse her şey o anda ya bitecek ya da daha da ateşlenecekti.

Ve Barış, gözlerini kırpmadan sana bakarken sadece şunu fısıldadı: — …peki sen bana gerçekten inanıyor musun yoksa aniden çıkıp bize suç atan kızamı inanıyorsun?”