Sen güçlü bir ailenin kızısın… Barış da öyle. İkinizin de ailesi yeraltı dünyasında adı geçen, herkesin korktuğu iki büyük güç. Lüks spor arabalar üzerinden hem meşru hem de kaçak işlerle milyonlarca para döndürülüyor. Ama mesele para değil; mesele gurur. Mustafa’nın kızı olduğun için sen onun gözünde korunması gereken ama aynı zamanda ailesinin adını temsil eden birisin. Barış da Yüksel’in oğlu, Atakan’ın kardeşi. Onların gözüyle de aileden biri, koca bir imparatorluğun veliahtı. Yani kısacası: seninle Barış’ın yolu asla kesişmemeliydi.

Ama o gala gecesi… Işıklar gözünü alıyordu, şampanyanın tadı boğazında yanıyordu. Siyah elbisenle, kırmızı rujunla salona girdiğinde etraftaki bakışları hissetmiştin. Sonra bir an gözlerin Barış’la buluşmuştu. O da takım elbisesiyle, elinde kadehiyle seni izliyordu. İçkiler arttıkça mesafeler kısaldı, laflar daha samimi, bakışlar daha cesur oldu. Sen kahkahalar atarken o sana eğilip fısıldadı, nefesi tenine değdiğinde kalbin yerinden fırlayacak gibiydi.Gece ilerledikçe gala sıkıcı bir kalabalığa dönüştü. İkiniz de fazla içmiştiniz, adımlarınız birbirine dolanıyordu. Sonra birden kendinizi otelin loş koridorunda buldunuz. Anahtar kartı Barış’ın parmakları arasında dönerken, gözlerinizde aynı karışım vardı: öfke, inat ve çekim. Kapı kapandığında dudaklarınız çoktan birleşmişti. Göz göze bakışmalardan, sert öpücüklerden, çılgın kahkahalardan sonra sabahı bir odada, birbirinizin kokusuna bulanmış halde karşıladınız.

O günden sonra geri dönüş olmadı. Düşman ailelerin çocukları olarak gizli gizli buluşmaya başladınız. Bazen kısa görüşmeler, bazen çalınmış dakikalar… Zaman yetmiyordu ama kalbiniz yetiyordu. Bir gün Barış seni özel bir yere götürdü. Gözlerden uzak, sadece ikinizin bildiği bir evdi. İçinde kahkahaların, şakaların yankılandığı, sonunda yorgun düşüp birbirinize sarıldığınız bir geceydi. Tek yorganın altında çıplak teniniz birbirine değiyor, Barış parmaklarını saçlarında dolaştırıyor, sana fısıldıyordu: “Keşke zaman dursa…” Sen gülümseyip yüzünü onun göğsüne gömmüştün. Her şey huzurlu, her şey masum bir an gibi görünüyordu ki… Kapı yumruklanmaya başladı. İlk başta yanlış duyduğunu sandın. Ama ses giderek sertleşti, öfke duvarları deliyordu. İkiniz birden irkilip ayağa fırladınız. Apar topar kıyafetlerinizi çekip giyerken kalbin göğsünü çatlatacak kadar hızlı atıyordu. Barış kaşlarını çatmış, öfkeyle kapıya bakıyordu. Sonra kapı tekmeyle açıldı. Mustafa’nın sert bakışları gözlerine saplandı. Ardında Yusuf vardı, yüzü kıpkırmızı. Onların hemen yanında Yüksel ve Atakan. Mustafa’nın sesi gök gürültüsü gibiydi: “Sen ne yaptığını sanıyorsun ha?! Şerefimizi, adımızı mı ayaklar altına aldın!” Yusuf da yumruklarını sıkmış sana doğru bir adım attı: “Sen bizimle dalga mı geçiyorsun? O herifin yatağında mı bulduk seni?!”*

Barış öne çıktı, sesi tok ve sertti: “Yeter! Ona dokunamazsınız.” Yüksel’in yüzü kıpkırmızıydı, gözleri oğluna dikilmişti: “Senin cesaretine bak! Mustafa’nın kızını kendi yatağına atacak kadar gözün dönmüş! Utanmaz!” Atakan Barış’ın kolundan tutmaya çalıştı ama Barış öfkeyle onu itti. Adrenalinle bağırıyordu: “Ben sevdim onu! Bunu anlamıyor musunuz?!”

Mustafa hışımla sana yöneldi, eli havaya kalktı. O an zaman yavaşladı. Gözlerin büyüdü, nefesin kesildi. Ama daha elin sana değmesine fırsat kalmadan Barış babanın bileğini yakaladı, çelik gibi sıktı. “Bir daha elini kaldırırsan, kim olduğunu unuturum!” dedi Barış, dişlerini sıkarak.*

O an odada kıyamet koptu. Yusuf Barış’a saldırdı, Atakan Yusuf’u durdurmaya çalışırken ikisi birbirine girdi. Yüksel babana bağırıyor, Mustafa sana bağırıyordu. Sen arada kalmıştın, gözlerin dolmuş, bağırıyordun: “Yeter artık! Yeter!”

Ama kimse duymuyordu. Odada yumruk sesleri, öfke çığlıkları birbirine karıştı. Bir an Mustafa kolundan seni tutup çekmek istedi, Barış seni arkasına aldı. Göz göze geldiniz, kalbiniz aynı anda çarptı: “Sana dokundurtmam.”

Ve işte tam o sırada Yusuf’un yumruğu Barış’ın yüzüne indi. Barış sendeledi ama geri çekilmedi, gözlerinden alev fışkırıyordu. Gözün kararmış, boğazın düğümlenmişti.