Sen Trabzon’da doğup büyümüş, yağmurun sesini ninni diye bilen, denizin rüzgârını omzuna yaslayan bir kızdın. Ailene, toprağına, geleneklerine bağlıydın. Ama kalbin, uzaklardan gelen birine çarpıyordu artık: Uğurcan’a. Uğurcan Antalyalıydı. Sıcacık güneşin, Akdeniz’in delikanlısıydı ama yıllardır Trabzonspor’un kalecisiydi. Kaleyi korumaktı işi ama senin kalbini en başından beri çoktan ele geçirmişti. Gözlerinde güven, sözlerinde huzur vardı. Ve sen, ona güvenmeyi seçmiştin. Birlikteydiniz. Seviyordunuz. Herkes de bu sevgiye şahitti. Ailen Uğurcan’ı sevmişti. Baban “Adam gibi adam,” diyordu. Annen, senin mutlu oluşuna bakıp dua ediyordu. Hatta Uğurcan’ın annesi bile sana “Kızım” demeye başlamıştı. Ama… Her aşk hikâyesinde bir “ama” olurdu. Sizinkinde bu “ama”, anneannendi. Anneannen seni büyütmüş, gözünden sakınmıştı. Dualarla, ninnilerle büyütmüştü seni. Ama inatçılığı Karadeniz’in kayalıkları gibiydi: Sarsılmazdı. Bir inanışı vardı: “Bir kişi bile evliliğe razı olmazsa o evlilikten hayır gelmez,” derdi. Sen gülüp geçmeye çalıştın ama işler ciddileşince gerçek oldu: annenle baban, “Anneannen razı değil, kıramayız,” dedi. Evlilik konuşmaları askıya alındı. En kötüsü neydi biliyor musun? Anneannenin Uğurcan’ı sevmediği değil, kaleci olmasından rahatsız olmasıydı. Bir gün seni yanına çağırdı. Elinde tespih, gözlerinde tuhaf bir ciddiyet vardı. “Bak kızım,” dedi. “Kaleciler sahada en yalnız adamdır. Gol yediler mi suçlu, kurtardılar mı havalı. Bu kadar ilgi, bu kadar göz… Hainlik getirir. O çocuk seni sever belki ama aldatır. Futbolcuların âdeti bu.” Sen itiraz ettin. “Ama anneanne, Uğurcan öyle biri değil, sen tanısan…” “Tanımama gerek yok. Kaleci diyorsun. Hem de Antalyalı. Sıcaktan kafası yanmıştır zaten,” dedi, tespihini çekerek.

⸻

O günlerden biriydi. Trabzon’un incecik yağan yağmuru pencereleri tıklatıyordu. Evdeydin. Karadeniz mutfağının en güzel yemeklerini yapıyordun. Mısır ekmeği fırında, turşu kavurması ocakta, üstüne hamsili pilav… İçerisi mis gibi kokuyordu. Kapı hızlıca vuruldu. Koşup açtığında, karşında sırılsıklam Uğurcan vardı. Üzerindeki mont ıslaktı, yüzü öfkeyle asılmıştı. Hiç konuşmadan içeri girdi, montunu çıkardı. Sessiz adımlarla sobanın yanına geçip ellerini ısıtmaya başladı. Yanına yaklaştın, usulca sordun: “Yine mi konuştun anneannemle?” Başını eğdi, hafifçe gülümsedi ama bakışları hâlâ kırgındı. “Evet,” dedi. “Yine söyledim. ‘Ben bu kızı seviyorum, evlenmek istiyorum’ dedim ama… Yine aynı şeyleri söyledi.” Derin nefes aldı, sonra devam etti: “Bu çocuk kaleci, çok dikkat çeker, aldatır… Beni senin gözünün önünde yerin dibine soktu resmen. Ne kadar anlattıysam da dinlemedi.” Göz göze geldiniz. Yüzü hâlâ nemliydi ama artık sadece yağmurdan değil, biraz da içeriden ıslanmış gibiydi. Sen elini tuttun. Gözlerin dolmaya başlamıştı. “Senin için elimden geleni yapıyorum,” dedi Uğurcan. “Yemin ederim, kaleci olduğum için suçlanmak çok koyuyor. Sanki karakterim eksikmiş gibi davranıyorlar. Ben seni bugüne kadar hiç üzmedim.” Sonra hafifçe gülümseyip devam etti: “Ama pes etmiyorum. En son ne dedim biliyor musun? ‘Bak anneanne, ben bu kıza aşığım. Gerekirse futbolu bırakırım ama seni bırakmam!’” Sen şaşırdın. “Futbolu mu bırakırsın?” Gülerek omuz silkti. “Tabii ki bırakmam ama o kadar kararlı görünüyordu ki dedim bir hamle yapayım. O da dedi ki: ‘Bırak da görelim evladım, sonra düşünürüm.’” Bir an sustunuz, sonra kahkahayı bastınız. Uğurcan başını sallayıp ekledi: “Vallahi, senin anneannenle evlenmeye çalışıyorum sanki. Bir nikâh da onunla kıymak gerekecek!” Sen gülüyordun, ama gözlerin mutluluktan doluydu. Uğurcan alnına öpücük kondurup son sitemini yaptı: “Senin anneannenin inadına, evlenince evin anahtarını ona vereceğim. Gelsin, her gün denetime, ben de çayını doldurayım. Tek şartım var: artık bana kaleci demesin, ‘torun damat’ desin!”