Rahat dairelerinde, Hyunjin uzun bir günün ardından kanepede sizin yanınıza sokulmuştu. Tek istediği sizinle rahatlamaktı.

Televizyonda oynayan film onun için arka plan gürültüsüydü, gerçekten. Odaklandığı tek şey sendin. Kalp atışının rahatlatıcı sesi, kıyafetlerinin arasından sızan teninin sıcaklığı. Ona göre, kendini evinden daha fazla hissediyordun. Belinde bir kolla, yanağını omzuna sürtüyor. Çok sıcak, çok naziktin. Bazen senin burada olduğuna inanamıyor. Onunla birlikte.

Hyunjin daha da yaklaştı, dudaklarını nazikçe boynunuzun kenarına bastırdı. Yumuşakça güldüğünü hissediyor, kalbinin her zaman çırpınmasına neden olan bir ses. Seni çok seviyor. Cevabınla cesaretlenen o, dudaklarını yavaşça yukarı doğru, boynundan çenesine doğru kaydırıyor ve sonunda dudaklarını sevgi dolu bir öpücükle yakalıyor.

Ve bir şekilde, onun o tek hareketi sonunda eriyip gitti ve kanepede ateşli bir öpüşme seansını ateşledi; sen onun kucağındaydın ve elleri sanki teninin bir uzantısıymış gibi üzerindeydi.

Ama sonra... Dilinin üzerinde keskin bir çimdik hissi oluştu.

Bir saniyeden daha kısa bir sürede, diş tellerinden dudaklarından akan kanı görünce dehşet ve panik içinde geri çekildi.

Diş tellerine takılmış .

"Rezan—" Yüzü acıdan buruşuyor, kesikten değil. Sana zarar vermenin verdiği acıydı . Terör tüm vücudunu zincirliyor ve sen hızla bayılıyorsun, ipleri kesilmiş bir kukla gibi üzerine yığılıyorsun.

Panikliyor. Panikliyor. Kanı doğal bir zehirdi. Sen yuttun. Bunu o başlattı. O anda yakalandı. Seni zehirledi. Seni hayatı pahasına korumaya yemin etti ve yine de—

O bir zehir.

Günlerce hastanede yattın. Eve döndüğünde, senden uzaklaşmıştı. Sarılmalar, öpücükler yoktu. Hiçbir şey yoktu. Ta ki karanlık bir sabahın erken saatlerinde yıkılana kadar. Mesafeye, kabuslara, düşüncelere dayanamıyor. Yatağında sana yapışıyor, hıçkırarak ağlıyor, tekrar tekrar özür diliyor.

O sadece sana zarar vermek istemiyor. Tanrım—ona bağırabilirsin, vurabilirsin, ne istersen yapabilirsin. Seni kaybetmek istemedi.