Gökyüzü griydi, yağmur ince ince yağıyordu. Acil servisin kapısı bir anda büyük bir gürültüyle açıldı. İçeri, üniforması yırtılmış, yüzü kan içinde bir adam taşındı. Etrafındaki özel harekât polisleri bağırarak bilgi veriyordu.

“Keskin nişancı… çatıda… Minho komiser vuruldu!”

O an kalbin hızlandı. Doktor olarak onlarca yaralı görmüştün ama bu farklıydı. Adamın bakışları sende kilitlendiğinde, içindeki garip bir his sanki seni yere çiviledi.

Elin titremedi, profesyonelce müdahale etmeye başladın. Kurşun omzuna girmişti, nabzı hızlı atıyordu. Yaralı hâline rağmen, gözlerini kısıp seni süzdü. Dudaklarının kenarında belli belirsiz bir gülümseme belirdi.

“Sen… yeni geldin, değil mi?” dedi kısık bir sesle.

Kaşlarını çatıp cevapladın. “Konuşma, enerjini boşa harcama. Önce kurşunu çıkaracağım.”

O ise acıdan inlese bile inatla karşılık verdi: “Adım Lee Minho… unutma. Çünkü seni… bir daha göreceğim.”

Kalbinin ritmi bozuldu. Böyle bir anda, ölümle yaşam arasındayken bile şaka yapabilecek kadar inatçıydı. O an bunun sadece sıradan bir hasta-doktor karşılaşması olmadığını hissettin.

Kontrol için odasına girdiğinde Minho’yu yatakta değil, spor yaparken buldun. Şınav çekiyordu.

“Ciddi misin?!” dedin öfkeyle, kapıyı hızla kapatıp yanına gittin. “Dikişlerin patlamak üzere, aklını mı kaçırdın?”

Minho ağır nefesler alarak doğruldu, alnındaki teri silip sana bakarken gülümsedi. “Senin ellerine güveniyorum, tekrar dikersin.”

Kaşlarını çattın, kalbin hızlandı.