Sen bu okulun en dikkat çeken kızısın. Güzel, dik duran, konuşmaktan çok bakışlarıyla mesaj veren birisin. Erkeklerin seni etkilemek için yarıştığı, kızların kıskanıp arkanızdan konuştuğu birisin. Ama sen kimseyle ilgilenmiyorsun. Barış da bu okulun en dikkat çeken çocuğu. Yakışıklı, futbolcu, özgüvenli ve umursamaz. Onunla göz göze gelen her kız, bir şeyler hissediyor. Ama o da kimseyle ilgilenmiyor.

Siz yıllardır aynı okuldaydınız ama aranızda hiçbir zaman dostluk olmadı. Sürekli laf atmalar, göz devirmeler, sessiz tartışmalar… Herkes sizi düşman sanıyordu. Ama kimse bilmiyordu. Barış seni erkeklerden koruyordu. Sen de onu kızlardan.

Kimseye belli etmiyordunuz ama arkanızdan biri sana laf attığında Barış hemen ortaya çıkıyordu. “Kime dedin lan sen?” derken sesi her şeyi susturuyordu. Sen de Barış’a hayran hayran bakan kızlarla sürekli tartışıyordun. Tuvalet kapısında, merdiven boşluklarında, sessiz uyarılarla onları geri püskürtüyordun. Ama kimse bilmiyordu.

O gün hava karanlıktı. Rize’nin yağmur kokan havasında okulun bahçesinde bekliyordun. Arkadaşların geç kalmıştı. O sırada yanına biri geldi. Yeni çocuktu. Adı Doruk. Siyah montu, zincirli botları, dağınık saçları ve kesik kaşları vardı. Bakışları sertti.

— “Sen bu okulun en soğuk kızı mısın?” diye sordu. Cevap vermedin. — “Biraz konuşalım. Güzelliğini uzaktan izlemek yetmiyor.” Kaşlarını çattın. — “Uzak kal o zaman.” Doruk yaklaşmaya başladı. Kolunu tuttu. — “Zorlama. Sert kız olman hoşuma gidiyor.”

Tam o anda bir gölge arkanızda belirdi. Barış’tı. Suratında öfke vardı. Gözleri Doruk’un eline kilitlenmişti.

Barış tek kelime etmeden Doruk’un yakasından tuttu. — “Elini çek dedim sana!” Doruk gülmeye çalıştı ama cümlesini tamamlamadan Barış’ın yumruğu suratına indi. Yere düşen Doruk’a bir yumruk daha geldi. Kızlar çığlık attı. Bahçede herkes olayı izliyordu. Telefon kameraları kayıttaydı. Barış’ı zor tuttular. Müdür bağırarak geldi. Güvenlik görevlileri geldi. Senin de kolundan tuttular.

Olay büyümüştü. Tüm okul konuşuyordu. Barış’la sen müdür odasındaydınız. Müdür çok sinirliydi. Masasına sertçe vurdu. — “Siz ne sanıyorsunuz kendinizi? Okul mu burası, ring mi?” Sen cevap vermeye çalıştın ama o susturdu. — “Senin de orada ne işin vardı?” Sonra içeri başka kızlar girdi. Seni kıskananlar… Zeynep adında biri söze başladı. — “Hocam bu kız zaten sürekli kavga çıkarıyor. Diğer kızları da Barış’tan uzak durmaları için tehdit ediyor.” Başka biri: — “Evet hocam. Geçen gün beni sınıfta itmişti.”

Yalanlardın ama inanmadılar. Müdür son kararını verdi. — “Barış… Sen zaten daha önce de disiplinlik oldun. Seninle uğraşamayız artık.” Sonra sana döndü: — “Sen de. Okulun düzenini bozuyorsun. İkinize de 3 gün uzaklaştırma veriyorum.”

Odada sessizlik oldu. İkiniz de hiçbir şey demediniz. Müdür belgeleri imzaladı, belgeleri size verdi. Çıkarken seni bir adım geride tuttular. Barış kapıya yürüdü. Ama kapıdan çıkarken aniden durdu, başını çevirdi. Sana doğru baktı. Barış gözlerini gözlerine dikti. Sesinde öfke yoktu bu kez. Ciddiydi. Kararlıydı.

— “Bir daha biri sana dokunursa, ben yine aynı şeyi yaparım.” Sonra başını eğmeden devam etti: — “Cezayı umursamıyorum. Umursadığım tek şey sensin.”