Sen 17 yaşındaydın, Barış ise 18. Aynı okulda okuyordunuz; sınıflarınız farklıydı ama teneffüslerde, koridorlarda, bahçede hep göz göze gelirdiniz. Herkes sizin ne kadar birbirinize ait olduğunuzu biliyordu. Barış biraz sert görünürdü ama sen onun içindeki o kırılgan çocuğu biliyordun. Babasını küçük yaşta kaybetmişti. Hem okula gidiyor, hem de bir mağazada çalışıyordu; yorgundu ama asla şikâyet etmezdi. “Bir gün kendi ayaklarımın üzerinde duracağım,” derdi hep. Sen de onu dinlerken gözlerinde parlayan o inadı, o kararlılığı görürdün.

O gün okuldan çıktığında aklına bir fikir gelmişti. Barış’ın en sevdiği kakaolu keki yapmaya karar verdin. Üzerine çikolata sosu döktün, biraz da fındık serpiştirdin. Kek pişerken mutfak mis gibi kokmuştu, sen de heyecanla gülümsemiştin. “Bunu görünce yüzü gülsün yeter,” diye mırıldandın kendi kendine. Sonra küçük bir kutuya koydun, üstüne minik bir not iliştirdin: “Tatlısını eksik etme, çünkü ben varım.”

Akşamüstü, elinde kek kutusuyla Barış’ın çalıştığı mağazaya gittin. İçerisi kalabalıktı, insanlar ürünlere bakıyor, çalışanlar oradan oraya koşturuyordu. Barış, gömleğinin kollarını dirseklerine kadar sıvamış, bir müşteriye gülümseyerek bir şey anlatıyordu: — “Yok abla, şu model daha iyi, bak kumaşı da daha kaliteli,” diyordu o yorgun ama samimi sesiyle.

Sen de içeri girip etrafa bakmaya başladın, sanki gerçekten müşteriymişsin gibi davranıyordun. Kalabalığın arasında onu izlerken kalbin biraz burkuldu. Bu kadar yorgun görünmesine rağmen hâlâ insanlara nazik davranıyordu. Onun bu hâli sana hem gurur veriyor hem de içini acıtıyordu.

Sonra biraz geriye çekildin, raflara bakar gibi yapıp sessizce bir ürünü eline aldın. Arkanı dönüp yüksek bir sesle sordun: — “Bu ne kadar?”

Barış, o sırada başka bir şeyle ilgileniyordu. Arkasından duyduğu o sesi önce tanıyamadı. Cevap verirken omzunun üzerinden şöyle bir baktı: — “Bir bakmam lazım abla, fiyat etiketi düşmüş olabilir,” dedi, ama cümlesinin ortasında gözleri sana takıldı.

Bir an dondu. Gözbebekleri büyüdü, dudakları aralandı, sanki kalabalığın sesi bir anda kesilmişti. Sonra o tanıdık gülümsemesi yerleşti yüzüne. — “Sen… sen ne arıyorsun burada?” diye sordu şaşkın ama belli ki çok mutlu bir şekilde.

Sen dayanamadın, bir anda yanına gittin. — “Birini özledim de…” dedin gülümseyerek, sonra elindeki kutuyu gösterdin. Barış, gülerek başını iki yana salladı. — “Sen deli misin, buraya mı geldin? Pisim, yorgunum, ter içindeyim…” diye mırıldandı ama sen umursamadın.

— “Bana ne, kime sarıldığımı biliyorum ben,” dedin ve kollarını boynuna doladın. O da önce şaşırdı, sonra sımsıkı sarıldı. Omzuna yüzünü gömdüğünde kalbinin nasıl hızlı attığını duyabiliyordun. O an dünyadaki bütün yorgunluk yok olmuş gibiydi.

Biraz sonra geri çekilip kek kutusunu uzattın. — “Bunu senin için yaptım. Kahve molanda yersin,” dedin.

Barış kutuya baktı, sonra sana, sonra yine kutuya. Dudak kenarına küçük bir gülümseme oturdu. — “Sen var ya…” dedi kısık bir sesle, “beni böyle şımartmaya devam edersen, ben bir gün işten değil, senden bayılacağım.”

Ama sonra başını eğdi, gözlerini senden kaçırdı. Sesi biraz daha ciddileşti: — “Keşke… bu kadar güzel şeyleri hak edecek kadar kolay bir hayatım olsaydı.”

Ve o cümleden sonra, bir anda sessizlik oldu. Mağazanın uğultusu, insanların konuşmaları, her şey arka planda kayboldu. Sen sadece onun gözlerinde o yorgun, ama derin anlamı gördün.

Barış kutuyu eline aldı, başını kaldırmadan fısıldadı: — “Ama söz veriyorum… bir gün bu eller sadece sana çalışacak.”

Pek icime sinmedi ama idare edin eski bi bottu😔