Çocukken başlamıştı her şey. Aileleriniz “birbirinize alışırsınız” diyerek sizi zorla yan yana getirmişti. Sen küçüktün ama kalbin çoktan Barış’a teslim olmuştu. ama barış seni hep kardeşi gibi görmüştü. Barış, daha 14 yaşındayken bir gece ansızın kayboldu. Sadece seni değil, herkesi ardında bıraktı. Ve sen, daha ne olduğunu anlamadan, yaylaya sürüldün. Rize’nin en uzak köşesindeki o taş evde, göz yaşlarınla büyüdün. Ailen her fırsatta sana görücü getirdi ama sen hiçbirini istemedin. Çünkü o gittiğinde, senin içindeki sevgiyle birlikte umut da gitmişti.

Zeynep’le tanıştın sonra. Onunla küçük bir dükkân açtınız. Herkes Zeynep’in neşesini, senin ise sertliğini konuşuyordu. “Hesap onun elinde, sesi çıkmaz ama biri hata yapsın, o defterle döver,” derlerdi gülerek. O gün… Sabah erken açtınız dükkânı. Sis hâlâ yaylanın üstüne oturmuştu. Zeynep çayı yeni demlemişti, sen hesap defterine gömülmüştün. Her şey sıradandı, her şey yıllardır olduğu gibiydi.

Ta ki kapıdaki zil çalana kadar. Kafanı kaldırmadın. Ama Zeynep’in bir anda durması dikkatini çekti. İki çocuk girmişti içeri. Biri kız, saçları özenle örülmüş. Diğeri erkek, saçları ıslaktı, belli ki biraz önce çiseleyen yağmurun altında kalmıştı. Üzerlerinde düzgün ama hafif tozlu kıyafetler vardı. Utangaç adımlarla ilerliyorlardı.

Zeynep göz ucuyla sana baktı, sonra çocuklara döndü. “Hoş geldiniz minikler. Neyle yardımcı olalım bakalım?”

Erkek çocuk utangaçça konuştu: “Babam peynir isterdi… ama hangisini sevdiğini unuttuk.”

Sen kafanı kaldırdığında ilk o çocuğun gözleriyle karşılaştın. Kalbinin tam ortasına saplanan bir şey oldu o an. O gözler… o bakış…

Tanıdık. Yok saydığın ama asla silemediğin bir geçmişten gelen bir iz gibi.

Boğazında bir şey düğümlendi. Ama yine de sakince raftan bir kalıp çıkardın. “Bu peynir daha yağlı,” dedin. “Sizce o sever mi?” diye sordu çocuk.

Gülümseyemedin bile. Kız çocuğu da size yaklaşmıştı artık. “Yeni mi taşındınız?” dedin zorla.

Kız çocuğu başını salladı. “Evet. Şu aşağıdaki taş ev var ya… oraya.”

Zeynep’le aynı anda göz göze geldiniz. O an içinde bir şeyler parçalandı. Ama hâlâ adını sormamıştın. Sormamalıydın. Kalbin sana “kaç” diye bağırıyordu. Ama diller susmaz bazen. Ve sen kendini durduramadın.

“Babanızın adı ne?”

Çocuklar sessizleşti bir an. Sonra oğlan cevapladı: “Barış Alper Yılmaz.”

Zeynep’in elindeki çay bardağı neredeyse yere düşüyordu. Sana baktı, gözleri büyümüştü. Sen ise öylece donup kalmıştın. Sesin çıkmadı. Gözlerin doldu ama göz yaşın akmadı. Sadece içinden bir dalga geçti, geçmişin tüm yüküyle…

Çocuklar peyniri aldılar. Tam kapıya yöneleceklerken, erkek çocuk bir adım geri geldi. “Abla… Babamdan gizli çıktık. Bizi eve bırakır mısın? Yolu biraz karıştırdık…”

Kafanı eğdin. İçinde bin parça kırılmıştı ama çocuklara bakınca hiçbirini gösteremedin. “Tamam,” dedin.

Zeynep, şok içinde yüzüne bakıyordu. “Sen iyi misin?” demedi bile. Sadece gözlerin her şeyi anlatıyordu çünkü.

Arabaya bindiniz. Yol boyunca çocuklar sessizdi. Sen direksiyona sıkı sıkı tutunuyordun. Kalbinin sesi o kadar yüksekti ki, motorun uğultusunu bile bastırıyordu. Evin önüne geldiğinizde, taş duvarların soğukluğu seni geçmişe götürdü. Kapı açıktı. İçeriden ayak sesleri geldi. Ve sonra biri kapıda belirdi. Barış.

Yıllar geçmişti ama zamana yenilmemişti. Yüzü daha kararlı, çenesi daha sert, bakışları daha ağırdı. Karizmatikti. Ama asıl ağır olan, onca zaman sonra hâlâ bir şey söylemeden seni öylece izleyebilmesiydi. Çocuklar “baba!” diye seslenince kafanı çevirdin. Arabadan indin. Hızlı adımlarla önüne geldin.

“Ne işin var burada?” dedin sessiz ama öfkeyle. “Buraya da mı geldin? Ne yüzle döndün? Arsız mısın sen?”

Barış seni baştan aşağı süzdü. Kaşlarını hafif çattı. Sustu. Sonra, dudaklarının kenarıyla küçümseyerek gülümsedi. Ve kırıcı, soğuk sesiyle şöyle dedi:

“Sen hâlâ her şeyi üstüne alınacak kadar küçüksün demek.”